«Un sonnet sans défaut vaut seul un long poème», Nicolas Boileau

 
On dit, à ce propos, qu’un jour ce dieu bizarre,
Voulant pousser à bout tous les rimeurs françois,
Inventa du Sonnet les rigoureuses lois:
Voulut qu’en deux quatrains de mesure pareille
La rime avec deux sons frappât huit fois l’oreille;
Et qu’ensuite six vers, artistement rangés,
Fussent en deux tercets par le sens partagés,
Surtout, de ce poème il bannit la licence:
Lui-même en mesura le nombre et la cadence;
Défendit qu’un vers faible y pût jamais entrer,
Ni qu’un mot déjà mis osât s’y remontrer.
Du reste, il l’enrichit d’une beauté suprême:
Un sonnet sans défaut vaut seul un long poème.
Nicolas Boileau, Art poétique, chant II, v. 82-94 (1674).
Hai 301 anos tal día coma hoxe, 13 de marzo, naceu o autor francés Nicolas Boileau (París, 1 de novembro do 1639 – 13 de marzo do 1711). Foi un poeta (velaquí unha ligazón aos versos) mais tamén un teórico da estética clásica na literatura. De feito recibiu o sobrenome ou alcume de «législateur du Parnasse». No seu libro Art poétique, definiu as regras da poesía.
O fragmento que reproducimos está escrito en alexandrinos de rima xemelga, do tipo AABBCC. No devandito extracto evoca a súa concepción persoal do soneto.
Foi esta a razón que me levou a incluír a citación «Un sonnet sans défaut vaut seul un long poème», na primeira páxina do meu primeiro libro publicado, o sonetario Ausencias pretéritas (Espiral maior: 1992).
Tamén nunha entrevista xornalística reivindiquei as mesmas palabras de Nicolas Boileau. Velaquí:
Vexo que tes especial predileción polo soneto, hai algún motivo en especial?
E por que non? Dicía Boileau: “Un sonnet sans défaut vaut seul un longe poème”. Para min, que non só escribo sonetos, esta é a estrofa que representa a máis perfecta arquitectura poética e que está viva en todas as linguas e literaturas próximas.
Con todo, os meus sonetos pretenden (non sei se o conseguen) actualizar a linguaxe poética e falar do meu tempo. Desde logo non se poden escribir sonetos da mesma maneira que o facía Francesco Petrarca.