O Ateneo de Santiago organizou este pasado luns, día 19 de xuño de 2023, unha homenaxe ao seu presidente de Honra, o poeta e académico Salvador García-Bodaño, finado o pasado 7 de marzo.
No desenvolvemento do emotivo acto, que se pode seguir na reprodución videográfica que deixo ao final, fixeron a súa intervención Manuel López-Rivadulla, presidente do Ateneo de Santiago; Víctor Fernández Freixanes, presidente da RAG; Jacobo Bermejo, CEO de Tórculo e Pilar Sampedro, directiva do Ateneo de Santiago, poñéndolle o ramo a actuación musical de Miro Casabella.
As persoas asistentes foron agasalladas cun exemplar da antoloxía Tempo de ausencia. Homenaxe a Salvador García-Bodaño, unha edición non venal que compila os textos escritos ad hoc por 43 poetas. Por orde alfabética, despois das dúas paxinas de limiar que asina o Ateneo de Santiago, aparecen os poemas escritos por Marilar Aleixandre, Xosé María Álvarez Cáccamo, Anxo Angueira, Vicente Araguas, Carmen Blanco, Ramón Blanco, Marica Campo, Xavier Carro, Arturo Casas, Alfonso Costa, Marta Dacosta Alonso, Xoán Xosé Fernández Abella, Francisco X. Fernández Naval, Rosalía Fernández Rial, Xosé Lois García, Luís González Tosar, Margarita Ledo Andión, Inma López Silva, Ricardo Martínez-Conde, Alexandre Nerium, Olga Novo, Branca Novoneyra, Pilar Pallarés, Enma Pedreira, Ánxeles Penas, Carlos Penela, Mariña Pérez Rei, Soledad Pite Sanjurjo, Sara Plaza, Carlos Quiroga, Xesús Rábade Paredes, Baldo Ramos, Claudio Rodríguez Fer, Ana Romaní, Cesáreo Sánchez Iglesias, Xavier Seoane, Xaime Toxo, Xulio L. Valcárcel, Eva Veiga, Rafa Vilar, Helena Villar Janeiro, Miro Villar e un poema derradeiro que asinan a súa filla Olalla e a súa dona Xulia.
Velaquí o inédito que acheguei para esta acordanza colectiva.
Canto de ausencia
para Salvador García-Bodaño
Non, a morte non é verdade.
As augas lavandeiras e os muíños silentes,
os vellos curtidoiros non renxen no Sarela,
foxe connosco o tempo, tempo de Compostela,
con novas partituras de espazos decadentes.
Non agostan as fontes, non secan as nacentes
onde moitas mulleres pisaron a lamela
para encheren as sellas no fío da pinguela
nas secas, nos invernos no caudal das enchentes.
Non é verdade a morte porque os versos conxuran
os espíritos, chaman, convocan novas vidas,
combaten as ausencias que nos deixan feridas.
Non é verdade a morte porque os versos perduran,
sempre foron escritos contra a fugacidade
e iluminan os rostros e as pedras da cidade.
