No 1º Outlet de Libros de Muxía

(Fotografías cedidas por Viki Rivadulla. Premer para agrandar o seu tamaño)
Os pasados días 3, 4 e 5 de agosto tivo lugar o 1º Outlet de Libros de Muxía, que se celebrou na praza do Cabo da Vila. Os Editores de Compostela (agrupación conformada polas editoriais Alvarellos, Positivas, Sotelo Blanco e Urco) partillaron a organización destas xornadas coa Fundación Gonzalo López Abente (da que fago parte) e co concello de Muxía.
Xornais, como os dixitais quepasanacosta e compásdacosta, informaron estes días da realización dunha serie de actividades culturais e literarias organizadas derredor deste I Oulet do Libro de Muxía. Razóns persoais só me permitiron participar dos actos da xornada inaugural. Velaí dúas imaxes tiradas por Viki Rivadulla:
A primeira é nos momentos posteriores á apertura matinal do Outlet, de esquerda a dereita, os representantes dos Editores de Compostela: Tomás González Ahola, Chelo Carreira Carollo e Henrique Alvarellos: o alcalde de Muxía, Félix Porto Serantes e eu propio.
E na segunda (por certo, de agrandaren a imaxe fíxense ben na atenta señora que escoita debruzada na fiestra), xa á tardiña, no Expréss Literario, cando estaba a presentar a miña edición de Bretemada, o libro inédito de Gonzalo López Abente, do que lin un breve parágrafo do Limiar de Xosé Luís Méndez Ferrín, actual presidente da RAG, que se completou coa lectura do poema «No mar», acompañado da guitarra de Mon Búa. E o labor deste músico é de loanza e ben digno de salientar, porque sen ningún ensaio previo soubo atopar unha melodía axeitada para acompañármonos na lectura dos versos do vate muxián.
Neste Expréss Literario tamén se presentaron outras obras, como testemuña o dixital quepasanacosta. Velaquí a miña lectura:
FRAGMENTO DO LIMIAR
Con todo, de López Abente o que mellor pervive é o poema, para o meu entendemento. A experiencia clásica paneuropea é fundamental para o completamento do sistema de recursos da poesía de López Abente. E este clasicismo prodúcese baseado nun idioma poderoso e sabio. Seguindo a prescrición pondaliana, o poeta afonda nas falas vivas da súa terra e doutras por el coñecidas, incluíndo as formas que hoxe se senten fortemente dialectais, para elevar logo este material, mediante prodixiosa alquimia literaria, a categoría de lingua de ouro.
NO MAR
Negra barca, vaite apresa
pol-as ondas azuladas escorrendo,
que o teu dono, co-a alma acesa,
entre o fogo das saudades vai morrendo.
Negra barca, dalle â brisa
a brancura do teu lenzo inmaculado,
e voemos na sorrisa
de cristal do mar salgado.
Negra barca, que escumante
de fervenza brinque a i-auga pol-a prora,
e na popa buligante
fique a liña d’unha serpe bruadora.
Que se afunda mainamente
no azul líquido das ondas da tua banda,
e obedezas ao valente
e arriscado gobernalle que che manda;
que se escoiten os lamentos
dos cuiereles e das bordas,
i-o rexo fungar dos ventos
entre as cordas.
Negra barca, vaite apresa
pol-as ondas azuladas escorrendo,
que o teu dono, co-a alma acesa,
entre o fogo das saudades vai morrendo.
E alá vai a barca miña,
obedente ao meu mandado,
pol-a senda cristaiña
na busca do ben amado.