Suso Bahamonde, unha das voces do extinto Batallón Literario da Costa da Morte, vén de publicar o seu terceiro libro de poemas intitulado Caída (M Editora, 2019)


(The Inversos, presentación de Caída, de Suso Bahamonde. Cortesía de ©Alberte Momán)

O poeta Suso Bahamonde, unha das voces do extinto Batallón Literario da Costa da Morte, vén de publicar o seu terceiro libro de poemas intitulado Caída (M Editora, 2019). O noso caro amigo Suso é un poeta que depura moito e publica entre longos intervalos, de feito a súa opera prima foi Óxido nas flores da tarde (Letras de Cal, 2001), un dos derradeiros libros dese histórico proxecto editorial cooperativo que publicou a dez poetas individuais e dúas antoloxías colectivas, todos eles dispoñibilizados de balde na rede en poesiagalega.org. E nada menos que trece anos despois apareceu Expansión (Edición de autor / Punto Didot, 2014), obra que fora finalista no I Certame de Poesía Xosé Manuel López “Ardeiro”, de Negreira, que gañara Rafael Lema con Alturas do Monte Pindo, do que xa falamos nesta anotación.

Suso Bahamonde principiou a súa xeira de presentacións de Caída o venres 12 de abril de 2019 na Capela do Pilar en Corcubión. A ese acto correspondeu o video coa lectura do poema «Tan só todo este millón de óxido», co acompañamento musical do grupo The Inversos, co que Suso artellou un proxecto de performances poéticas. O video, publicado o republicano día do 14 de abril, está dispoñible na canle de youtube do poeta Alberte Momán, que dirixe M Editora despois doutras experiencias editoriais.

E nós puidemos gozar dos seus versos na lectura e no lanzamento que realizou o pasado 2 de maio libraría compostelá Chan da Pólvora. Deste acto hai unha breve crónica no espazo cultural da TVG ZigZag Diario, que presenta a xornalista e poeta Pilar G. Rego, desde o minuto 14:49 no que se escoita a primeira parte do poema «Caída», que serve para lle dar título a todo o libro.

Deseguida reproducimos diversos materiais sobre Caída. De primeiras unha breve entrevista que lle realizou a redacción do diario dixital Que Pasa Na Costa, que dirixe Ubaldo Cerqueiro. Tamén nesta ligazón, o Limiar do libro que está asinado por Xaime Trillo, outra das voces do extinto Batallón Literario da Costa da Morte, e que se pode ler no sitio web de M Editora, e finalmente o poema «Vivir así, aínda», que nos cedeu o propio Suso Bahamonde, a quen agradecemos a súa xenerosidade e a quen desexamos moito suceso na recepción lectora ou acústica do seu novo libro de versos. Saúde, camarada da Palabra!

Suso Bahamonde: “Non, Caída non é un poemario para tirar foguetes de alegría”

Vén de parir un novo poemario. O poeta ceense Suso Bahamonde recupera o papel 5 anos despois daquel exitoso Expansión. Falamos con el, para ver cales son as liñas argumentais do seu novo proxecto.

QPC: Caída… non parece un título moi esperanzador, non… É tan crú como parece o libro? Que trata?

Si, o título do libro simplifica o que o lector vai atopar no interior. Non é para tirar foguetes de alegría.

Non me gusta falar moito do que trata o libro, prefiro que o lector se embarque sen ideas preconcebidas, pero si, é un poemario que trata sobre as caídas que padecemos na vida, a moitos niveis, e como estas, inflúennos e sírvennos coma un reseteo para volver a saír a flote.

QPC: Que supón para ti botar a andar esta criatura?

Bueno, levaba cinco anos sen publicar, e consideraba que era o intre exacto para sacar á luz esta #CAÍDA que por outra banda foise xestando a lume moi lento ao longo dos anos.
Ademais é unha volta aos canons convencionais de edición, pois este libro está editado por M editora, que apostou por el.

O anterior libro que publiquei, Expansión, foi unha autoedición.

QPC: Saír o mesmo Día da Poesía parece unha causalidade ou é unha aliñación dos astros?

Hahaha.. Considéroo unha mera casualidade. Son o tipo máis antipoético que existe.

QPC: Onde podemos atopalo?

Pois como comentaba, ao voltar a publicar cunha editorial, poderase atopar en calquera libraría do país onde o solicitedes.

QPC: Cando comezan as presentacións? Son realmente importantes estas citas? Gústanche?

Pois a primeira presentación, e por así dicilo, a oficial, terá lugar o 12 de abril na Capela do Pilar en Corcubión, aquí na Costa da Morte, da que en vindeiros días sairá o cartel. Despois dalgunha presentación máis pola Costa, chegará o tempo de achegarnos ás cidades: Coruña, Vigo e Pontevedra polo de agora.

E si, soenme gustar as presentacións, pois gústame o contacto cercano co lector. E os viños de despois sempre están ben.

*

LIMIAR

Este que agora arde nas túas mans coma un incendio, co lume –purificador en tantas culturas- que devora e que cura, é o novo libro de Suso Bahamonde. No oficio ao que o autor se entregara nos días e nas noites de Compostela, os últimos anos do pasado século, acada agora categoría de artesán maior, con poemas de formas estremadas.

O autor xa nos deu dous libros máis. O primeiro, Óxido nas flores da tarde, xorde na época compostelá, entre viños e conversas, e nel un Suso moi noviño e bukowskián desátase nun conxuro contra a realidade, sempre contraria do desexo, e deixa ver, xa, un pouco do fulgor que agora nos deslumbra. Tamén nos descobre a súa paixón polo cinema, que dende entón será unha constante no seu discurso. Tanto no cinema coma na música e na literatura, el sabe facer boas amizades, imprescindibles para aturar a travesía.

Despois de anos de silencio o Suso convocounos para un segundo libro, Expansión, un canto épico onde o heroe loita por termar de todo canto ama nun conflito co tempo, e sentencia “Non hai nada seguro”. Tamén hai política dentro de Expansión, e denuncia dos horrores da historia.

Hai moito tempo que coñezo a Suso. Eu lin o romance A estrada, de Cormac McCarthy, lectura que el mesmo me recomendou, e sei que o Suso camiña por páramos queimados, mais leva lume no interior. E iso aflora nos seus versos O poeta non acouga porque necesita a beleza. E desa necesidade xorden obras como Caída.

Téñolle aprezo á súa poesía anterior, pero opino que é aquí, en Caída, onde a voz do poeta é máis demoledora, e mostra o Suso Bahamonde máis íntimo, pois é ao mesmo corazón da escuridade onde nos leva este experto na ciencia dos abismos: tempestade urbana, coñecemento profundo do amor e da dor, paixón pola vida, inda que nos fira, arrogancia romántica, son a materia dun canto vital construído con poderosas imaxes.

Non hai febleza neste libro. Fascíname a súa escrita, que é como pedra traballada co esforzo e coa vontade. Esas cousas son doadas para un deus, ou algo así dixera o Rilke. Mais o artesán ten que tallar a pedra ata acadar a forma que precisa. Fan falta máis libros coma este que nos abraien coa verdade núa da vida consciente; fan falta máis artesáns coma Suso contra os tempos escuros que nos asedien.

“Que todo arda”, di o poeta pé do precipicio contemplando a derrota. Fala de si mesmo e de nós. E a nós só nos queda darlle a beizón por esta experiencia do mundo, por este fulgor que nos ilumina.

Xaime Trillo

*

Vivir así , aínda

Vivir así, aínda,
e non comprender
a mecánica dos días e o tacto.
Almorzar alaranxado,
entre afiados coitelos adentando o pan e os bicos,
co sol e as lavercas enredados no cabelo,
e non comprender a economía de libre mercado,
nin a treboada de apatías inminentes,
nin como as beirarrúas tatúan as nosas rutinas.

Vivir así, aínda,
co peso do funeral ben agochado no peto,
e non comprender
os atardeceres de agosto cubrindo as antenas,
ou o olor das pacas de centeo desperdigadas nas estradas
e non saber… nunca,
que os xeados de tona caen entre a area da praia acotío,
e que unha mirada sincera pode atravesar unha madrugada,
e que o rozar dunha man pode deter o mundo,
e que ninguén está a salvo.

Cear nas terrazas con viño e salvas a vitoria
e espertar entre as sombras dunha mocidade esquecida,
e non comprender,
non chegar a comprender
que os minutos sombrean as enrugas faciais,
e unha hora de coche, contigo, afastados dos farois eléctricos
é máis potente
que mil bombas atómicas engalanadas de clonazepam.

Estar aquí, aínda,
perdido de día entre a xerarquía estatal,
e non saber,
non chegar a saber
que a sístole e a diástole impulsan o tento das nosas mans,
e que a nosa cama orixina carbono e hidróxeno,
química básica de enganos mesturados
como un bala que aniquila unha idea revolucionaria
ou unha palabra, esa mesma, terrible e inversa,
que é capaz de soterrar esta, nosa estrutura atómica,
como unha apatía molecular eterna de nós…
…que nos faga, poder vivir, de todas maneiras, así, aínda.

Suso Bahamonde

Esta entrada foi publicada en Música, Poesía, Presentacións. Garda a ligazón permanente.

Deixa unha resposta