«Rosalía», un soneto de Gonzalo López Abente

Ao fío da conmemoración onte do 127 aniversario do pasamento de Rosalía de Castro que organizou a súa Fundación, reproduzo un soneto que leva o seu nome por título e que publicou o muxián Gonzalo López Abente no seu libro D’Outono (A Coruña: Editorial Ronsel, 1924).
Rosalía e a súa obra teñen moita presenza nos poetas clásicos da Costa da Morte (velaí o noso artigo sobre a súa pegada na poesía de Antón Zapata que se pode revisitar nesta anotación) e na obra de Gonzalo López Abente non vai ser a única vez que apareza, mais este soneto é a mellor mostra literaria, alomenos na miña opinión.
Como lembra Suso Sambade na súa Introdución ao volume A narrativa mariña (Xerais, 2012) de Gonzalo López Abente: «Na casa do avó estivera Rosalía de Castro invitada á romaría da Barca en 1853 cos Pondal Abente e a consecuencia dunha epidemia de cólera declarada naqueles días morrería a irmá do autor do Himno Galego, Eduarda. Rosalía, que pasaría a corentena decretada polas autoridades sanitarias, faría o famoso poema á romaría da Barca (Cantares gallegos, 1863), e en Muxía ambientaría a súa primeira novela: La hija del mar, 1858».
O soneto de Gonzalo López Abente está dedicado ao intelectual portugués Leonardo Coimbra (1883-1936), quen participou do movemento da Renascença Portuguesa e do seu órgano ou voceiro, a revista A Águia (que posúe edición dixitalizada), e que mantivo un forte relacionamento cos autores das Irmandades da Fala. É ben posible que incluso houbese relación epistolar entre ambos e dous, mais é algo que non podemos confirmar a día de hoxe pois non temos testemuños.
ROSALÍA
(A Leonardo Coimbra)
As ondas d’un prefume meigo e soave
espállanse no chan da terra amada
c’os armoñosos sons da enfeitizada
liria d’ouro que inda hoxe non se sabe
se rî ou chora, coma a gaita grave
que salaía e relouca na ruáda.
Eres ti, poetisa inmaculada,
ti, que da Patria incensal-a outa nave,
a dona da emoción que dentro trema
do meu nervioso corporal sistema,
de tal xeito que en mística manía
coido, cando os teus versos estóu lêndo,
(e perdóeme Deus se así o ofendo)
que comulgo o manxar da Eucarestía.