Recensión de Carlos L. Bernárdez á antoloxía Para saír do século. Nova proposta poética, de Luciano Rodríguez e Teresa Seara (eds.)

Outra recensión recuperada na páxina de poesiagalega.org, que dirixe o poeta e profesor Arturo Casas e no que traballa arreo o seu equipo do GAAP (Grupo Alea de Análise Poética), é a que escribiu Carlos L. Bernárdez para dar conta dunha antoloxía de novas voces poéticas que publicara Xerais na década dos noventa. A recensión leva este encabezamento “Luciano Rodríguez e Teresa Seara (eds.). Para saír do século. Nova proposta poética” e publicouse tamén no Anuario de Estudios Literarios Galegos: 1997 (Vigo: 1998, pp. 267-268) que editaba Galaxia.
No repositorio poesiagalega.org redactaron esta entrada:
«Reseña descritiva dos contidos da antoloxía Para saír do século. Nova proposta poética. Logo de comentar o problemático e discutible de toda selección antolóxica, Bernárdez pasa a enumerar os nomes dos autores e autoras escollidos e logo a calificar brevemente, con criterios temáticos hermenéuticos, a súa poesía»
A recensión completa pódese ler nesta ligazón, mais deseguida reproduzo uns parágrafos nos que o crítico aborda a problemática das escollas e logo fai ese brevísimo apuntamento das poéticas dos oito poetas. Velaquí:
«A selección dos poetas é sempre problemática e moito máis con autores tan novos, nalgún caso cun só poemario publicado. Os antólogos escollen oito autores, Ana Romaní, Antón L. Dobao, Manuel Xosé Neira, Xosé M. Millán Otero, Miro Villar, Marta Dacosta, Martín Veiga e Yolanda Castaño. Pode sorprender a inclusión dos dous primeiros, sobre todo no caso de Ana Romaní que por idade e comezo de publicación acostuma a aparecer entre os poetas dados a coñecer nos oitenta.
Os oito autores abalan entre os escasos vinte anos e os longos trinta e tantos, período de tempo que tamén ofrece un estadio de evolución necesariamente desigual.
Deste xeito a antoloxía adquire o seu valor como mostrario, escolma de novas voces, pero moi lonxe de fornecer un panorama da poesía galega dos anos noventa, ó que si se fai referencia breve na introducción. Como en toda escolma, a selección de poetas pode ser o máis discutible, pero en todo caso trátase dunha opción. Nesta ocasión hai que recoñecer que se buscaron oito voces diferentes, lonxe dunha antoloxía dun determinado gusto dominante nesta podemos achegarnos a un conxunto de obras variadas e peculiares.
En Ana Romaní apreciamos o amor e a morte, a sensualidade e a tristeza pairando en todos os seus versos e o desexo de que a voz poética poida mover e transformar a vida. A voz de Antón Dobao propende cara á colectividade, cara á denuncia da inxustiza e ó apelo á identidade, cun fondo de desacougo íntimo. Manuel Xosé Neira reflexiona sobre o paso do tempo con marcado carácter simbólico, co amor como posible salvación contra o dominio das tebras. En Millán Otero o tempo, o amor e a patria agroman deste o universo telúrico para recrear o espacio do home. A poesía de Miro Villar vai desde a ironía á desolación, do amor á ausencia e desde un universo formalmente clásico á experimentación. En Marta Dacosta a poesía é arma contra a escuridade e opresión e ó tempo reflexión sobre o ser e o seu lugar no mundo. Martín Veiga constrúe unha poesía depurada de matices culturalistas, na que a natureza aparece fráxil e ordenada e na que o eu poético encara o desigual combate contra a morte. Por último, Yolanda Castaño elabora unha poesía sensual, lúdica e barroca na que a voz poética intenta procurar o seu lugar fóra da deshumanización e do sectarismo».