Poemas para os megálitos (e V): «O dolmen», de Gonzalo López Abente

(Imaxe da lectura na Arca da Piosa, tirada da crónica de costadosolpor, bitácora de Xosé Mª Lema Suárez)

(Imaxe da lectura do poema «O dolmen de Dombate», de Eduardo Pondal. Fotografía divulgada no twitter de Marcos Maceira, presidente da Mesa pola Normalización Lingüistica)
Onte rematou o II Simposio do Megalitismo da Costa da Morte cun «Roteiro dos dolmens» guiado polo guía oficial de turismo, especialista en comunicación e patrimonio Manuel Rial e que nos levou a visitar catro das máis sobranceiras antas da comarca: Pedra da Arca (Baíñas – Vimianzo / Regoelle – Dumbría, pois é lindeira de concellos), Arca da Piosa (Muíño – Zas), Pedra Cuberta (Treos – Vimianzo) e o Dolmen de Dombate (Borneiro – Cabana de Bergantiños).
E o quinto poema escollido para as miñas lecturas no roteiro, aínda que non na orde en que se foron publicando nesta bitácora, foi «O dolmen», de Gonzalo López Abente, que pertenxe ao seu libro de poemas Alento da Raza (Madrid: Imprenta Xan López Torres, 1917?).
O DOLMEN
Moimento imperturbabre: na nobre xuventude,
esta baruda raza frabicando con tolo
entuseasmo, soñando ao morno amor do colo
da moza nai que canta rebolando saúde.
Fervendo en ardor místico, sobiches hastra Dios;
unha oración con moles de granito fixestes,
c’o retombar das pedras sonóu a túa vos,
y-atrás d’unha alma ida chegar ao ceo quixestes.
Forte raza, premite que o espíritu levante
un teu cativo fillo, no pasmo sumerxido,
ollando para un dolmen soberbo y-atrevido,
y-atrevido e soberbo coma un pöeta cante.
Alí está, coma un tempro, na alta cume seréa
d’un facho vixiante, co-a pátina cuberto
dos sigros que pasano, igoal que no deserto
a esfinxe melancónica pra a lexania olléa.
Treman os liquens pálidos nas pétreas vestiduras
d’esta oración subrime que os antigos rezaron,
e cando o vento funga nas prefundas costuras,
parez que conta históreas dos tempos que pasaron.
Os penedos inxentes arrescenden á hucha
de pazo medéoeval, e son a letra santa
de frase mistereosa que, coma unha frol mucha
pol-o sol abrasada, cara o sol se levanta.
Cando na tarde queda borda o sol no oucidente,
sobre do cañamazo azul e trasparente,
as creacións subrimes da eterna fantesía,
brila o dolmen coma unha cróa de pedrería.
O crepúsculo viste o altare da montana
c’os sagrados encaixes de subrime artificio,
frabicados con nubes de escarlata e de grana,
para ofrecere aos dioses solemne sacrificio;
y-estonces esa mole de penedos xigantes,
erguido ao ceo, paresce un pontifice sumo,
fervoroso ofrecendo as oracións vibrantes
que soben en douradas espirales de fumo.