Poemas (LVI): «A man que non estreitou a túa,…», de Iman Mersal

(Premer nas imaxes para unha mellor lectura)
A poeta exipcia Iman Mersal estivo onte en Compostela para presentar o seu libro Caminar cuanto sea posible y otros poemas, unha antoloxía dos seus versos publicada recentemente pola editorial Huerga & Fierro en tradución ao español de Laura Salguero Esteban e Margarita Ossorio Menéndez.
Tiven o pracer de a escoitar no salón de actos do Hotel Araguaney nunha tardiña abondo desapracible que non arredou ao cento de persoas que ateigaba a sala. Iman Mersal leu unha boa e xenerosa selección dos seus versos en árabe e a poeta Yolanda Castaño as versións á nosa lingua, de autoría propia. Alén diso, a Yolanda tamén se lle debe a presenza da poeta exipcia entre nós, cousa que ben é de agradecer. Tamén participou neste acto a cantante galego-palestina Najla Shami, un agasallo antes de asistirmos a un breve coloquio final.
Ao entrarmos merquei un exemplar de Caminar cuanto sea posible y otros poemas no punto de venda habilitado pola Libraría de Mulleres Lila de Lilith. Isto permitiume seguir con outra perspectiva a maiores a excelente lectura das dúas poetas e a notable calidade dos versos da exipcia. E teño para min que as versións de Yolanda Castaño resultaron posuír máis ritmo poético que as castelás do volume.
Iman Mersal comentou que «La idea del hogar» era o poema dos que leu que máis lle apracía, despois de que Yolanda Castaño dixese que era «Celebración» o seu preferido. Ambos e dous textos son realmente magníficos, mais eu quedei con este sen título, que reproduzo na nosa lingua grazas á xenerosidade da súa tradutora.
A man que non estreitou a túa,
e coa que non impulsei outros seres a camiñar diante de min para que
me abrisen paso,
coma se algo real, algo decisivo
ao que eu aspirase, naquela altura o perdese.
Esa man que non corrixiu os erros gramaticais
da xente á que lle segue importando a sintaxe e o proletariado,
e cando acende o lume
só serve para manter a caixa de mixtos
nunha posición de submisión.
Man que deixo
aberta sobre a almofada,
para que alguén poda pousar os seus ollos nela,
se o transporte público non lle fai chegar tarde.
Esta man refinada, coma se non fose a miña,
inútil por unha razón que non comprende,
parece pertencerme aínda máis.
Iman Mersal
(Trad.: Yolanda Castaño)