Poemas (LIX): «À leitora» e «Poesia», de Nuno Júdice


(Nuno Júdice, fotografía da autoría de Sara Moutinho)
Nuno Júdice (Mexilhoeira Grande, 1949), poeta que sempre me interesou moito, vén de recibir o Premio Raíña Sofía de Poesía Iberoamericana na súa XXII edición. Non hai moito estivo a ler os seus poemas na cidade coruñesa dentro do ciclo denominado Poetas Di(n)versos, partillando a sesión con Eva Veiga, aínda que eu non puiden estar nesa actividade.
Da promoción ou xeración dos 70 na lírica portuguesa, tamén é novelista ou romancista, crítico literario, alén de catedrático da Universidade de Lisboa.
Coñezo unha parte da súa caudalosa obra poética, conformada por máis de trinta títulos (Poesia Reunida 1967-2000 (2001) non recolle os últimos títulos), e tamén fun lector das súas edicións críticas: Poesia de Guerra Junqueiro (1981) ou Sonetos de Antero de Quental (1992), esta última lida nos meus anos da Facultade de Filoloxía, así como tamén recomendaría o seu excelente ensaio As Máscaras do Poema (1998).
Da súa inxente obra rescato dous poemas: «À leitora» e «Poesia».
À LEITORA
Na penumbra da sala, um candeeiro
ocupa o centro do teu mundo.
Lês a vida pelo livro que seguras
na mão, aberto na mesma página.
Pelos vidros da janela, um resto de azul
esvai-se com a noite que chega.
Mas não vês o mundo, lá fora,
nem ouves nada do que se passa.
As flores murcharam na jarra,
o sofá continua vazio.
E lês a mesma página de sempre,
para que também a tua vida não mude.
POESIA
De onde vem – a voz que
nos rasgou por dentro, que
trouxe consigo a chuva negra
do Outono, que fugiu por
entre névoas e campos
devorados pela erva?
Esteve aqui – aqui dentro
de nós, como se sempre aqui
tivesse estado; e não a
ouvimos, como se não nos
falasse desde sempre,
aqui, dentro de nós.
E agora que a queremos ouvir,
como se ativéssemos re-
conhecido outrora, onde está? A voz
que dança de noite, no Inverno,
sem luz nem eco, enquanto
segura pela mão o fio
obscuro do horizonte.
Diz: «Não chores o que te espera,
nem desças já pela margem
do rio derradeiro. Respira,
numa breve inquietação, o cheiro
da resina, nos bosques, e
o sopro húmido dos versos».
Como se a ouvíssemos.

Esta entrada foi publicada en Poesía. Garda a ligazón permanente.