Na homenaxe ás lanchas do xeito en Caldebarcos

(Premer na imaxe para unha mellor lectura)
Este xoves 21 de xullo viaxei con Alexandre Nerium a Caldebarcos, á praciña da Fontevella, desde onde se pode ollar a espléndida praia e a ría, para participarmos no acto de conmemoración do XX aniversario da recuperación do pecio da última lancha xeiteira, chamada a Marina, que alá polo 1991 foi desenterrada dunha poceira próxima á lagoa e á Boca do Río. A xornada estivo organizada pola A. C. Xurde de Caldebarcos, a Federación Galega da Cultura Marítima e Fluvial e o Museo do Mar de Galicia. Presentados polos actores César Cambeiro e Lela da Fontevella, interviron o alcalde de Carnota, Ramón Noceda; o director do Museo do Mar, Pablo Carrera; e o escritor Luís Rei (no seu blogue hai unha cumprida información do acto), que realizou unha breve presentación da revista Ardentía. Deseguida realizouse o acto principal, a homenaxe a Francisco de Lado, o carpinteiro de ribeira que axudou a recuperar o pecio da vella xeiteira Marina, quen recibiu de mans de Victor Fernández, presidente da FGCMF, un pergameo conmemorativo. Antes das intervencións musicais, Francisco “Chisco” Fernández Naval presentou a antoloxía Tamén navegar, da que xa falamos aquí, leu un poema de Modesto Fraga, e logo eu propio, Alexandre Nerium, Carlos Arias e Anxo Angueira tamén lemos textos da antoloxía ou doutros libros. Mesmo Angueira deu lectura a un poema que escribira antes de comezar o acto, inspirado pola paisaxe e a historia das xeiteiras. Finalmente, Maria de Lado interpretou unha peza a voz e pandeireta. A descuberta dunha placa perto da chamada Fonte das Mentiras e unha gorentosa sardiñada deron remate a esta celebración.
A miña intervención consistiu na lectura dun fragmento do longo poema de Antón Zapata García “Entresoñan as rúas mariñeiras…” de A Roseira da Soidade e de dous poemas meus “O Sol” e “O Mar (I)”, do libro As crebas. Velaquí o último, que non está na antoloxía Tamén navegar, mais que lin porque cita o lugar de Caldebarcos.
Un mar, creedme, necesito un mar,
un mar donde llorar a mares
y que nadie lo note.
«Testigo de excepción», Ítaca (1972), FRANCISCA AGUIRRE
No mar de Caldebarcos atopaches o mar que ti necesitabas e os abrazos das vagas que rompían nos baixos chegaron ata as dunas e interromperon páxinas nos estáticos ollos onde se detivera a lectura do tempo, e as vagas penetraron oportunas no libro para levaren Coetzee na resaca da tarde e deixaren o sal nos tellados das casas, construcións mariñeiras con solainas de area e argazos nas varandas dos balcóns e nas portas.
No mar de Caldebarcos atopaches o mar e fostes de mans dadas nun paseo de días que trouxeron a calma mais non o esquecemento, porque o sal é perenne como o son as mareas.