“TARITO”
O mariñeiro, escravo do mar, é o gladiador
de hoxe, pelexa en circos de argazo, anfiteatros
son os acantilados e o César é Neptuno.
O seu combate é sempre desigual contra a morte
por máis que no seu peito lle medre unha man branca.
Estamos a piques de lle poñer o ramo a este ano que, coma adoito, mesturou momentos doces e outros amargos.
Escribiu o poeta Manuel María “foi en Foz onde descubrín que o mar é moi grande e o home moi pequeno e que hai moita desproporción entre ambos” e acontecementos lutuosos recentes dan testemuña desa loita desigual que tamén inspirou o poema.
Nesta nosa vella nación milenaria continúa o abandono e o despoboamento do rural e a nosa cultura e a nosa lingua sofren agresións e o desleixo de quen ten o poder político para as subverter. Mesmo a edición de libros en galego baixou nunha enorme porcentaxe.
Na sociedade contemporánea inzan as malas herbas da insolidariedade, a xenofobia e o machismo e neste estado que habitamos medra a Vox neofranquista, ao tempo que non se recoñece o exercicio do dereito de autodeterminación dos pobos e continúan en devalo as seculares conquistas dos nosos dereitos civís, democráticos e sociais.
Porén os desazos que houber teñen que mudar en azos para erguer a esperanza no vindeiro ano.
Moita saúde, moita poesía e moita felicidade neste 2019 que se achega para ti e a túa xente!
E máis unha vez botei man dunha fotografía de Manuel Álvarez que acompaña este poema do libro descatalogado Gameleiros (Xerais, 2002).