Manifesto do Día Mundial da Poesía, de María Xosé Queizán, no Festival Alguén que RESPIRA!

Onte estivemos no compostelán Teatro Principal na gala de inauguración das xornadas poéticas Festival Alguén que RESPIRA!, que coordina o poeta Antón Lopo.
As persoas asistentes puidemos gozar das lecturas ou recitacións de poetas nosos como Salvador García-Bodaño, María Xosé Queizán, Isaac Xubín e Yolanda Castaño, da catalá Maria Sevilla e da asturiana Olvido García Valdés.
Ao tempo recibimos na entrada un ramalliño de flores naturais e un libro – programa completo do ciclo, deseñado por Manuel Martínez, que inclúe significativas achegas poéticas e un pequeno perfil biográfico de cada poeta participante neste evento que se desenvolve en diversos lugares da cidade até o próximo sábado.
O volume tamén incorpora o Manifesto que o festival lle encargou á escritora María Xosé Queizán, espléndido texto que reproducimos deseguida.
Manifesto do Día Mundial da Poesía, de María Xosé Queizán
Un mexillón na boca fai circular o Atlántico polas veas,
ese océano vital que estremece os baixíos de Fisterra
configurando espazo, tempo e xente.
Furioso mar detido por esgrevias illas e rudas pedras,
sosega na lámina das rías.
Non se vexan alteradas criaturas bivalvas abrazadas
nas rochas, ocultas na area, bebendo o mar.
Abren os labios de vulva vibrante sorbendo nas ondas
como a amiga que agarda ilusionada o amor
na beiramar.
O amor será algo máis que saudade?
Se vistes o meu amigo, ondas do mar de Vigo,
E verrá cedo?
Vir, veñen as amigas cómplices dos soños
e no sagrado de Vigo bailaba corpo belido.
Será a pluma de Martín Codax quen recolla tanta beleza.
No lusco e fusco, unha cantiga lle corre polas veas
cantando na harmoniosa lingua galega
arrolada polo Atlántico, polo Miño e máis de mil ríos
lambendo salgueiros, amieiros e carballos, do verde confín,
no Findasol.
Lingua que traballara o latín dos devanceiros, século a século
con xeito, fonema a fonema,
para entregarlla perfecta aos poetas medievais.
Xorden nas súas bocas fermosas Cantigas
de amigo, de amor e de escarnho e maldicer,
onde se irá formando o humor e a retranca de noso.
A poesía galega brilla, espléndida
nos mosteiros, castelos e na voz dos trobadores.
Tan unida está á composición poética que alanca
polas veas ibéricas e gustarán cantar en galego
na época medieval.
Lingua que levarán a África, Asia, América e Oceanía
intrépidos navegantes por incertos mares,
en nome de Portugal.
Afonso Enríquez sae altivo do castelo de Guimaráns
e só mira par o Sur.
No norte a odiada tía Urraca non quixo chamarse Pega.
O fillo Afonso Reimundez foi rei un intre.
Pouco lles durou o poder.
Mentres medra en ultramar, mesturada con sons indíxenas,
a lingua galega no seu berce perderá o creto,
o ser para si, e para os outros.
Cando o poder absolutista domina noutra lingua,
o galego, castelanizado, devén verbas desprezadas
sons sen valor, buracos baixo cetros penetrantes.
Fascinación do poder, arma que non está nas mans dos poderosos! Outra lingua subindo polas veas de labregas e
mariñeiros, como virus mortal e sedutor,
narciso repoludo que Galicia idealizaba.
Sancionouse a violación.
Quen, onde, como se habían gardar os tesouros poéticos
Sen centros políticos e culturais?
En Galicia perderon a memoria.
As cantigas. Ulas?
Ninguén escribe en galego nos escuros séculos vindeiros.
Unha onda romántica rumia nas veas de poetas rebeldes,
buscan sons harmoniosos no océano popular.
Rosalía, Pondal e Curros
fachendosos de seren os primeiros en cantar
unhas verbas de ferro, que Pondal faría de ouro
ou o que lle proía a Rosalía pola banda de Laiño.
Ignoran as cantigas medievais que agora nos asombran
e visitan, cruzando o atlántico.
Carentes de modelos escriben noutra lingua
palabras que o pobo analfabeto teimou en conservar.
Máis tarde descubríronse os Cancioneiros medievais.
Cunqueiro, Bouza Brey ou Álvarez Blazquez deron en imitar
as estruturas, mais
hélàs
na mesma fonética e ortografía estranxeira,
na que seguimos a escribir e a traballar.
Madía leva.
Unha ditadura volveu negar os sons de noso
Escribe en cristián!, ordenaron. Menos mal que
o ateísmo agatuñaba nas veas poéticas.
Rosalía, milagre do s.XIX, impulsa azos
e as mulleres entran no Parnaso.
Van na nave da Festa da Palabra Silenciada a toda vela
e todas navegar.
Estilos, xéneros e sexos variados.
Innovacións, textos orixinais.
Hoxe non nos han calar.
O pasado arraiga na poesía.
Un vento de futuro nos empuxa a crear.
Poetas alcemos as copas metafóricas
para brindar no esplendoroso 2018.
Viva a poesía!