Francisca Aguirre, "Premio Nacional de Poesía"

(video en youtube da RevistaCreacion21)
Alegroume inmenso que a poeta Francisca Aguirre, máis coñecida por ser a muller do tamén poeta Félix Grande que pola súa propia obra, veña de obter o denominado “Premio Nacional de Poesía” do Ministerio de Cultura polo seu libro Historia de una anatomía (Hiperión), que o ano pasado gañara o premio Miguel Hernández.
Francisca Aguirre (Alicante, 1930) é unha poeta serodia e o seu primeiro libro Ítaca, que publica en 1972 con 42 anos e que pasou bastante desapercibido polas condicionantes da época, é na miña opinión unha auténtica xoia literaria, con versos sublimes. Tanto é así que no meu último poemario, As crebas, tres das composicións están inspiradas por versos da súa autoría. Velaquí os meus textos, introducidos polos fermosos versos de Francisca Aguirre.
6
os deuses son palabras
los dioses son palabras,
con el silencio mueren.
«Desde fuera», Ítaca (1972), FRANCISCA AGUIRRE
Os deuses son palabras e co silencio morren, como morren salseiros mollando rostros ebrios na grata intimidade de espellos matinais.
E as pegadas do inverno sinalan un camiño de papeis amarelos nas táboas da amizade, con manchas de alcatrán que protexen o barco.
As madeiras podrecen, nin tanto galipote pode tapar as fendas, os deuses son palabras que se perden no mar como aparellos rotos.
Os cestos, os garruchos, as patelas e os paxes xa non se enchen de peixe, nin sequera de argazo, só papeis amarelos que anuncian o mal tempo.
E ti ocultas o rostro sen palabras nin deuses, deixa agora que falen do mar as atadeiras.
18
O mar (I)
Un mar, creedme, necesito un mar,
un mar donde llorar a mares
y que nadie lo note.
«Testigo de excepción», Ítaca (1972), FRANCISCA AGUIRRE
No mar de Caldebarcos atopaches o mar que ti necesitabas e os abrazos das vagas que rompían nos baixos chegaron ata as dunas e interromperon páxinas nos estáticos ollos onde se detivera a lectura do tempo, e as vagas penetraron oportunas no libro para levaren Coetzee na resaca da tarde e deixaren o sal nos tellados das casas, construcións mariñeiras con solainas de area e argazos nas varandas dos balcóns e nas portas.
No mar de Caldebarcos atopaches o mar e fostes de mans dadas nun paseo de días que trouxeron a calma mais non o esquecemento, porque o sal é perenne como o son as mareas.
19
O mar (II)
En la noche fui hasta el mar para pedir socorro
y el mar me respondió socorro.
«Triste fiera», Ítaca (1972), FRANCISCA AGUIRRE
E fuches deica o mar para pedir socorro como as voces do náufrago que oe a costa da morte, como aqueles lamentos onda a punta do Boi, cemiterio de ingleses que olla areal de Trece.
E o mar trouxo buguinas con mensaxes cifradas, de afastados lugares no horizontal das terras, de paisaxes oblicuas na vertical do tempo, que o teu coñecemento non puido transcribir.
Viñan das errabundas fantasmas do pasado que cargaban a culpa nos seus lombos fenicios.
Quixeches o comercio da túa dor atlántica coa luz mediterránea mais todo era sonámbulo desacorde dos soños, porque do mar quedaron tan só sabas de area do deserto de Siria.