Fran P. Lorenzo: ‘Breizh’, de Miro Villar, amarra cun fío de haikus a fisterra galega e a bretoa

(Premer na imaxe para unha mellor lectura)
A presentación ou lanzamento do meu poemario Breizh (Toxosoutos, 2012) o pasado xoves, 7 de febreiro, na libraría Couceiro de Compostela foi recollida ao día seguinte na edición dixital de El Correo Gallego, aínda que na edición en papel a nova aparece máis ampla, tal e como recollen a imaxe superior ou a transcrición que fixen.
O artigo está asinado por ese excelente xornalista cultural chamado Fran P. Lorenzo (@franplorenzo), que fixera un labor inesquecible nas páxinas do vello Galicia Hoxe (nada a ver co actual raquítico dixital) xunto ao escritor Antón Lopo, alén de ser co-fundador do proxecto Dioivo e manter un blogue sobre cultura e política (unpaísenlata) que sigo con devoción lectora e está entre os meus preferidos.
Fran P. Lorenzo (@franplorenzo), que estivo no acto e leu o libro (non coma outros xornalistas), escribiu estas notas de lectura que agradezo inmenso.
‘Breizh’, de Miro Villar, amarra cun fío de haikus a fisterra galega e a bretoa
O escritor ceense presentou onte o seu novo libro, editado por Toxosoutos
FRAN P. LORENZO | 08.02.2013
Santiago. Foron os poetas e os literatos de noso os que máis fixeron por soerguer a alianza ultramarina entre as fisterras atlánticas de Galicia e da Bretaña, Castelao entre eles. O novo libro de Miro Villar (Cee, 1965), Breizh (Toxosoutos, 2012) é a bitácora desa singradura polas laxes abisais, unha viaxe que logra facer das dúas terras unha soa, unidas moi por abaixo, no fondal do mar. E faino apelando a unha estrutura poética audaz na súa concentración e na súa espida concisión: o haiku, allea nun principio a esta tradición compartida. Amarrar cun fío de haikus a fin do mundo galega e bretoa semella ademais o espello da dualidade que latexa, de seu, na suave rigorosidade da métrica xaponesa. Galicia e Bretaña, Bretaña e Galicia. Xosé Mª Lema -autor de Costa do solpor, finalista do Xerais 2011- fala no limiar da “atracción magnética das estremas” e debulla, no seu texto, as referencias ocultas atrás de cada topónimo, cada lugar de evocación: Kemper, Pont-Aven, Sant-Malòu… Canda el António Jacinto Pascoal sitúa con exactitude esta plasmación da experiencia, vital e poética, que Miro Villar deitou nunha presada de versos, tan breves como atronadores no seu ecoar submarino. FRAN P. LORENZO