E van nove anos daqueles "hilillos" de Mariano Rajoy


Nestes días fanse xa nove anos desde o embarrancamento do Prestige e da desoladora marea negra que provocou nas nosas costas. Está por facer un traballo que estude toda a “marea” artística e literaria que agromou neste negro episodio. Foron moitas autoras e moitos autores a escribiren textos ex-novo inspirados na traxedia. Non foi así no meu caso, incapaz de escribir por razóns emocionais neses momentos. A obra que máis relación ten con este tema foi o terceiro conto da serie de Carlota, a marmota, aquel que se chama Carlota e a gaivota patiamarela (2006). Porén, este conto rimado foi escrito antes (por desgraza de maneira case premonitoria) e publicado anos despois, ilustrado por Enjamio.
Por iniciativa da Federación de Libreiros de Galicia e as editoriais Espiral Maior e Xerais publicouse o volume Negra sombra. Intervención poética contra a marea negra, cuxos beneficios foron para a plataforma cívica Nunca Máis. O libro recolle os poemas de 120 autoras e autores.
E por iniciativa da asociación cultural Benito Soto e a plataforma artística Burla Negra editouse outro volume intitulado Sempremar. Desta volta ilustracións, ensaios, poemas, relatos e música de 18 ilustradoras e ilustradores, 117 escritoras e escritores e até 25 grupos musicais. Participei nos dous libros mais con ningunha creación ad hoc, senón con poemas do libro que viña de publicar, Gameleiros, con fotografías de Manuel Álvarez. “Che” e “Xirolo” figuran na primeira antoloxía e “Dioni” na segunda. O feito de seren textos relacionados coa vida do mar animoume a cederllos para poder estar presente nas dúas propostas. Velaquí os textos:
CHE
No deserto que somos calquera pescador
é home que multiplica peixe e pan para os seus,
en completo silencio reinventa o evanxeo
segundo San Mateo. Nunca haberá cronistas
para daren noticia do cotián milagre.
XIROLO
¿E se a boca da nasa sempre fose un silencio?
¿E se no útero, dentro, non houbese placenta?
¿E se as noites e os días fillasen tempestades?
¿E se nunca amencese nin se vise a ardora?
Meu capitán, o inferno. Meu capitán, o inferno.
DIONI
En cada mariñeiro dorme un ser mitolóxico,
con dous potentes brazos que nas extremidades
se bifurcan en oito tentáculos ventosas,
e cando no horizonte venta a voz do perigo
espertan oito brazos a apegarse na vida.
(Na páxina da AELG pódense escoitar na miña voz estes e outros poemas)

Esta entrada foi publicada en Antoloxías, Historia, Poesía. Garda a ligazón permanente.