DECEMBRO DE CEGOÑAS
É um saber mais vivo, um saber
de ave: águia cegonha falcão,
animais quase no fim
como o lume destes dias.
Eugénio de Andrade, Ofício de paciência (1994)
*
Camiñamos decembro, fálanos un vento ávrego
sen a friaxe da Mudia nin do alto Cadramón
na serra do Xistral, que amou Manuel María.
E a cegoña impasible xa reconstrúe o niño
con gamallos dos kiwis, outra estraña presenza,
emparrados na casa de xanelas feridas,
humilde e xa sen lume.
……………………………….. Lembras: “Polo San Blas /
a cegoña verás” ou “Polo Santiago /
a cegoña nos prados“, cantaruxaba Nai
atusmando o regreso das aves que anunciaban
a primavera (Shoba, poeta e mestre de Basho,
escribiuno hai décadas nun haiku limpo e puro).
Camiñamos decembro, mañá a Santa Lucía.
Lembras: “Saca da noite, / mete no día“. Nai
cantaruxaba “a pata dunha galiña“. Voa
a cegoña, molesta pola curiosidade
e o ladro inoportuno do can que te acompaña
mentres non atopas resposta para as dúbidas.
Son indicios de morte como corvos e pegas
de antano? Son agoiro da nosa necidade?
Ou veñen dar aviso da culpa e do crepúsculo,
como vísceras podres de cetáceos varados
en calquera areeiro, xa non en Caneliñas?
Camiñamos decembro, son os días de advento
cálidos como nunca, baten suaves as ás
da cegoña que volve ao seu niño afanosa,
nin a ave extemporánea nin o can saltarico
saben de vaticinios máis propios de poetas.
Non estamos en tempos de oráculos, incertas
veñen as profecías en contra a negación.
Camiñamos decembro, fálanos un vento ávrego.
Miro Villar, decembro de 2022
