Breizh, a primeira recensión no Caderno da crítica de Ramón Nicolás

(Ramón Nicolás coa súa obra Onde o mundo se chama Celso Emilio. Fotografía de M. Estévez para La Voz de Galicia)
Fago unha brevísima anotación para introducir a primeira recensión do meu poemario Breizh (Toxosoutos, 2012) que hoxe, 28 de decembro, apareceu publicada nesa bitácora amiga que sigo decote e que recomendo vivamente: Caderno da crítica, do crítico e profesor Ramón Nicolás, autor tamén dunha importante obra de ensaios e estudos literarios e que está de actualidade por esa magna (en todos os sentidos) biografía intelectual de Celso Emilio Ferreiro que vén de se publicar en Xerais con esa fermosa paráfrase no seu título: Onde o mundo se chama Celso Emilio.
O meu agradecemento para o amigo Moncho Nicolás pola difusión dos haikus de raigame bretoa, que sobardan a paisaxe física para se adentraren tamén na humana. Saúde!
Deseguida reproduzo o texto, que tamén se pode ler nesta ligazón.
Breizh, de Miro Villar
Enviado o 28 Decembro 2012
Miro Villar
Breizh
Toxosoutos, Noia, 71 páxinas, 12 €
Recibo, con ilusión e moita satisfacción, o último libro de Miro Villar titulado Breizh, que publica Toxosoutos, e non é menor nin a ilusión nin a satisfacción que me envolve logo da súa lectura. As razóns son de diversa índole e debullo agora só algunhas delas.
Sabía, por diversos motivos, da querenza de Miro Villar pola fórmula dos haikus, mesmo coñecía algúns deles que o profesor ceense chegara a me enviar xenerosamente para formar parte dun libro de homenaxe a Lueiro, aínda non nato pero que agardo este vindeiro 2013 poida, finalmente, ver a luz. Aquelas probas, mesmo olladas individualmente, facían pensar na excelencia que o autor acadara nesta formulación poética, algo que non é nin doado nin tampouco sinxelo.
Incorporados aqueles textos, xunto con bastantes outros, a este Breizh cobran cabal sentido pois o poemario articúlase como unha viaxe onde cada verso, cada haiku, supón un avance que percorre un territorio físico, xeográfico, inclusive identitario, mais tamén persoal, singularizado e privativo do autor. Ao reseñador, neste caso, quédanlle moi poucas cousas que dicir pois o volume vén precedido por unhas páxinas limiares, ao meu ver de lectura obrigada, que informan, clarexan e dispoñen a lectura de tal xeito que todo o que se engada aquí non sería orixinal nin sequera preciso. As primeiras reflexións subscríbeas Xosé María Lema Súarez, que se responsabiliza, alén de subliñar a condición fisterrá do autor, de revelar as fontes de inspiración de Villar evocando, asemade, esa singradura compartida cara a descuberta de novas fisterras, espazos tripados no seu día por Castelao, entre outros, e agora revividos e ollados literariamente desde outras perspectivas.
De filiación máis estritamente literaria sorprendeume o prefacio que subscribe António Jacinto Pascoal pois, particularmente, as súas reflexións parécenme das páxinas máis brillantes, documentadas e asisadas que lin nos últimos tempos arredor do haiku, da súa tradición ou da relevancia que cobra o proceso creador entre outros aspectos; reflexións que recomendo vivamente para quen lle interese o xénero e a práctica dos haikus, ademais de diseccionar, como é lóxico, os poemas de Miro Villar dos que subliña que captan «a tonalidade efémera da matéria poética deste género literário», rastrexando a «abundante sugestão de imagens de perda e despedida (…) que reflectem o desamparo da condição humana».
Miro Villar consegue con este Breizh, particularmente, volver interesarme polo xénero. Os seus poemas, exhibindo un dominio técnico extraordinario, destilan esencialismo, instantaneidade, sensibilidade, espiritualidade e reclaman lecturas suxestivas, golpes na conciencia máis alá do puramente paisaxístico, máis alá do escrito. Ao meu ver, un volume no ronsel do gran Novoneyra e doutros poetas que transitaron polo xénero con gran fortuna. Talvez un dos grandes libros deste ano. Parabéns!