Apoio ao proxecto Entre as zocas e os lóstregos, o novo disco de Nacho Mora

(Videocreacións sobre o meu poema «Foi nas Illas Lobeiras…» e sobre o poema «Noivado IV» de Álvaro Cunqueiro)
Restan 31 días, un mes completo, para aínda colaborardes no proxecto de crowdfounding ou microfinanciamento colaborativo do novo disco de Nacho Mora (A Coruña, 1975), Entre as zocas e os lóstregos, que inclúe como carta de presentación o meu poema «Foi nas Illas Lobeiras…» xunto a outros textos de poetas galegos, clásicos e contemporáneos, como Eduardo Pondal, Ramón Cabanillas, Álvaro Cunqueiro, Celso Emilio Ferreiro, Uxío Novoneyra, Ana Romaní, Baldo Ramos ou Estíbaliz Espinosa. De feito, desde onte tamén se pode escoitar a súa interpretación inspirada no poema «Noivado IV» de Álvaro Cunqueiro.
Sería, na miña opinión, un excelente xeito de festexardes o vindeiro Día da Mundial da Poesía, 21 de marzo, que convoca anualmente a UNESCO. A día de hoxe o proxecto leva recadados 2481 euros, un 62% do total e entre os mecenas conta xa con persoas moi coñecidas e con moita xente anónima. A todos eles e elas a miña gratitude persoal, pola parte que me corresponde.
Como adiantei nesta anotación:
Nacho Mora precisa de catro mil euros para a gravación e pódese colaborar nesta ligazón. Unha das cartas de presentación é a fermosa videocreación que adianta a música composta sobre o meu poema «Foi nas Illas Lobeiras…», que figura como oitavo soneto do caderno «De ti e da paisaxe» da miña opera prima, o poemario Ausencias pretéritas (Espiral Maior, 1992).
Os meus parabéns polo magnífico tema que deu en crear Nacho Mora. Nada doado musicalizar un soneto, que deseguida reproduzo antes de o facer coa descrición do proxecto realizada polo propio Nacho (antes nas bandas Los Covers, Elephant Band, MEU).
VIII
Foi nas Illas Lobeiras co mar por testemuña
do amor louco no entorno dun mínimo deserto
que escoitamos na noite cantos de desconcerto
a ecoar lonxe na serra, nos penedos da Ruña.
E fumos temerosos dun medo que rabuña
interrompendo os beixos coa dúbida do incerto
de coñecer se a lenda puidese ter de certo
que os lobos descenderan como a xente supuña.
E na nosa incerteza non tivemos de conta
da fronteira das augas para coutar o medo
protexidos por ondas e cons de afiado gume.
Mais a nosa cegueira mudou logo en luz pronta
descubrindo que os urros proviñan do rochedo
no que faro Cee ronxe para as naos dende o cume.