Andrea Zanzotto (1921-2011), in memoriam


(Breve entrevista nun espazo cultural da RAI)
Onte á tarde na biblioteca de Cee puiden ler a necrolóxica de Andrea Zanzotto (que nos deixou aos noventa anos) publicada en El País e que asina Justo Navarro. Velaquí como se narrou a desgrazada nova na Rainoticias. E outra necrolóxica ben fermosa é a que escribiu Antonio Tabucchi (outro escritor que me aprace, sobre todo o seu Afirma Pereira) en La Repubblica co título “Zanzotto, il poeta guerriero“, seguida dun poema inédito intitulado “Il fantasma delle origini”. Sempre gustei moito deste poeta ao que primeiro coñecín nunha antoloxía da poesía italiana contemporánea, cuxo título non lembro exactamente, e logo na propia escolma da súa obra que publicou Pamiela, traducida polo tamén poeta Carlos Vitale. Tanto é así que “roubei” uns versos da súa autoría para os situar como cita no derradeiro poema cando escribín Abecedario da desolación (Espiral Maior, 1997. Finalista do premio Martín Códax, 1994. Premio Tívoli-Europa, 1998). Velaquí vai ese texto que pecha o libro e antes o poema de Andrea Zanzotto.
Amori impossibili come
sono effettivamente impossibili le colline.
Non è possibile che tanto amore
in esse venga apertamente
dato
e al tempo stesso dissimulato, anzi
reso inaccessibile.
Serie senza requie di inaccessibilità
che pur fa da accattivante
ingradante tappeto sulla
più grande breccia demenza desuetudine.
Colline ricche di mille pericoli di morte
per
quietamente
per avventato soccorrere tra cielietudini
per
insufficienza di attenzione a sé
di sorte in sorte
‘intralcerà’
‘si defilirà’.
E agora vai o meu poema letra Z ou XXV do Abecedario da desolación.
Amori impossibili
come
sono effetivamente impossibili le colline.
Andrea ZANZOTTO
XXV
nas bandeiras da tarde rebenta a utopía,
en ollos como puños o amor é como berro
de alcohol na ferida, desencaixados rostros
son patria desta dor e no plural das horas
exorcito a fereza da desesperación.
a imposibilidade de amar é o argumento
de todas as palabras que pronuncio, nos himnos
non invoco aos deuses nin a antigos heroes,
só teño nos meus labios o nome dunha deusa
mortal que me arrebata cada paso do tempo.
metáforas potentes encobren o sinxelo
discurso da hemorraxia mentres un sangue doce
e mesto engorda as bocas dos máis incomprendidos
poemas que nas nubes teño escrito para ela,
co lapis dos meus soños e o cuspe da amargura.
deixo atrás un vacío no caixón da memoria,
centos de documentos íntimos esparexo
no cartafol de versos e os amigos dubidan
de min pois fun sincero para os trasnos da imprenta
e hipócrita co aprezo de abrazos transparentes.
nunca quixen amigos para dicirlle amor
e dáballe as palabras aos paxaros, acaso
escoitase pardelas, rulas ou estorniños
pero ela nunca soubo que era este corazón
o culpable das aves de viaxe migratoria.

Esta entrada foi publicada en Antoloxías, Poesía, Versións ou traducións. Garda a ligazón permanente.