Transforma-se o amador na cousa amada, soneto do libro Rimas (1595) de Camões


(Capa da primeira edição das Rimas, de 1595.
Fonte: http://pt.wikipedia.org/wiki/Rimas)
Na anterior entrada lembraba a influencia e o maxisterio de Darío Xoán Cabana sobre o meu primeiro libro de poemas, un sonetario, co título de Ausencias pretéritas (Espiral Maior, 1992), que se publicou cun prólogo da súa autoría. Neste libro meu pódense percibir ben as pegadas da poesía que me daba a ler Darío Xoán Cabana, entre eles varios autores do dolce stil nuovo, como Guido Cavalcanti (ou Cavalcante) ou Dante Alighieri ou posteriores como Francesco Petrarca. De feito na terceira parte do meu libro, intitulada “De ti e das palabras”, e que principia sempre cada poema co verso dun poeta moi coñecido, neste caso “Transforma-se o amador na cousa amada“, do libro Rimas (1595) de Camões, hai unha homenaxe explícita a eses poetas italianos que coñecín e lin da man do Darío, mais tamén aos portugueses Antero de Quental, Sá-Carneiro e Camões. A miña gratitude sempre, mestre Darío.
Velaquí o devandito soneto:
IV
Transforma-se o amador na cousa amada
e en troques de doar ten agasallo,
eis que unha dor de amor posúe atallo
sen rubir como Romeo por escada,
sen deixar a ventá entreaberta un nada,
nin precisar recendos de ramallo
nin de roupa tecida en bo retallo,
e non mirar e ser cousa mirada.
Se fose cousa amada e non amante
deixo de ter lecturas preferidas
Dante, Petrarca ou Guido Cavalcante,
Antero de Quental ou Sá-Carneiro
ou ti propio Camões, pois non me pidas
que entenda os sentimentos do trobeiro.
E deseguida o soneto orixinal de Camões no que se inspirou o meu texto:
Transforma-se o amador na cousa amada,
Por virtude do muito imaginar;
Não tenho, logo, mais que desejar,
Pois em mim tenho a parte desejada.
Se nela está minha alma transformada,
Que mais deseja o corpo de alcançar?
Em si somente pode descansar,
Pois consigo tal alma está ligada.
Mas esta linda e pura semidéia,
Que, como o acidente em seu sujeito,
Assim com a alma minha se conforma,
Está no pensamento como idéia;
E o vivo e puro amor de que sou feito,
Como a matéria simples, busca a forma.

Esta entrada foi publicada en Poesía, Versións ou traducións. Garda a ligazón permanente.