Recensión a Un terror de auga fría. Escolma da poesía galega do medo, de Xosé María Álvarez Cáccamo (Ed. Lit.), en Grial 235

No último número, 235 (abril, maio e xuño do 2022) de Grial. Revista Galega de Cultura, que desde hai días xa anda polas librarías, e tamén se pode adquirir desde a propia páxina da Editorial Galaxia, asino na habitual sección intitulada «O espello das letras» un texto intitulado «Unha colectánea de versos senlleira e sorprendente», unha recensión á antoloxía Un terror de auga fría. Escolma da poesía galega do medo, compilada por Xosé María Álvarez Cáccamo (Ed. Lit.).

Este número 235 centra os seus contidos monográficos na análise «O audiovisual galego hoxe: retos e paradoxos», cos artigos «O audiovisual galego actual: entre o mundo paralelo e as plataformas», de Xosé Nogueira; «Axencia Audiovisual Galega e a prehistoria do Novo Cinema Galego», de Manolo González; «Un Bollywood de provincias? A TVG diante dos retos e tendencias da ficción seriada galega», de Cibrán Tenreiro Uzal; «Perspectiva de xénero na ficción galega 2020», de Mariana Carballal; e «Cine e pulsión: cinco exemplos no cinema galego contemporáneo», de José Luis Castro de Paz e Héctor Paz Otero.

Na sección «Temas do noso tempo» aparece o artigo «Real responsabilidade e a Constitución», de Manuel Anxo Fortes Torres. E na sección «Ciencia e Técnica» o texto «A teoría da relatividade. Un cambio histórico para a humanidade», que asina Jorge Mira.

A seguir na sección «Documentos» Henrique Monteagudo asina a achega «Unha tentativa de refundación do Partido Galeguista no exilio (Buenos, Aires, 1946). Cartas trocadas entre Xosé Núñez Búa e Luís Seoane co Partido Galeguista do interior».

Alén diso, neste novo número, as páxinas de creación narrativa traen a colaboración de Antón Riveiro Coello, e a poética uns textos inéditos da autoría de Luísa Castro.

As habituais recensións literarias da sección «O espello das letras» complétanse cos artigos «Florencio Delgado Gurriarán como tradutor. Entre Walt Whitman e Castelao», que asina Xosé Manuel Dasilva; «Brasileirismos no portugués europeo: actitudes e prácticas», da autoría de Henrique Monteagudo e «A mirada de Sofía Casanova na Rusia de hai un século: crónicas dun mundo en conflito», de Eila R. Filgueiras.

Na sección «Crónica» o texto «Carta de Bruxelas. Unha mañá de domingo en Saint-Gilles», da autoría de Daniel Ugarte.

A maiores na sección «Feminismos» escriben Xisela Franco sobre «Por un Novo Cinema Galego. Unha aproximación feminista» e Encarna Otero sobre «Olladas de muller».

Na sección «Lingua» Ana Isabel Boullón Agrelo escribe sobre «A onomástica persoal en Galicia. Datos para a súa historia (socio)lingüística. Os nomes e os apelidos» .

E na sección «Historia e memoria» publícase o artigo «Sementeira de galeguidade no Centro galego de Bizkaia en Barakaldo. Crónica da acción cultural promovida por uns estudantes entre 1968 e 1970», de Francisco Domínguez.

Pecha o volume a sección «Música» co texto «Rastrexando o punk feminista en Galiza. Cal é o legado xeracional das mulleres punkis» que asina Maritxu Alonso.

Velaquí o contido da miña recensión.

Unha colectánea de versos senlleira e sorprendente

Un terror de auga fría. Escolma da poesía galega do medo

Xosé María Álvarez Cáccamo (ed. Lit.)

Contos Estraños / 2021 / 132 páxinas

Contos Estraños é unha proposta editorial singular no noso panorama literario que naceu hai unha década, por volta de 2011, primeiro como revista de literatura fantástica co mesmo nome e despois, brevemente, como colección dentro de Urco Editora, até desenvolveren un selo independente e especializado na literatura de ciencia ficción e de misterio, aínda que non só, reivindicando o ronsel de autores como H. P. Lovecraft.

Entre as súas novidades vén de publicarse esta Escolma da poesía galega do medo, cuxo suxestivo título Un terror de auga fría provén dun verso do poema “María Soliña” de Longa noite de pedra (1962) de Celso Emilio Ferreiro. A antoloxía é responsabilidade do poeta Xosé María Álvarez Cáccamo, autor tamén dun interesante limiar “Variacións sobre o medo”, unha ducia de páxinas de obrigada lectura para entendérmonos as liñas de traballo que seguiu neste proxecto fóra do común.

Así, Cáccamo debulla todas as dificultades do seu traballo, mesmo confesa que existiu a posibilidade de o abandonar, e explica a vasta semántica do “medo”, porque como se pode albiscar na lectura hai diversos e moi diferentes medos nos 42 poetas que xuntou, dos que se reproducen un, dous ou tres poemas como moito, e que van dende Eduardo Pondal (Ponteceso, 1935) até Celia Parra (Ourense, 1990). O antólogo segue o criterio da data de nacemento e non da publicación dos poemas para a organización, até conformar un sesquicentenario da nosa poesía que percorre case todas as promocións e xeracións que a crítica adoita considerar e que deixa fóra a mantenta os “medos” dos nosos cancioneiros medievais e dos nosos ilustrados.

Como sucede con calquera crestomatía cada persoa lectora pode botar de menos algún poema ou poeta, sen ir máis lonxe non está o “medo” presente nos versos de Curros Enríquez poñamos por caso e mesmo non compartimos a humildade no criterio de autoexclusión do propio Xosé María Álvarez Cáccamo, autor do poemario De mañá qué medo (Laiovento, 1993) e de varios títulos máis relacionados coas “sombras” dos que tamén se poderían tirar textos significativos nesa temática.

E incluso tamén se podería botar en falla algunha clase de “medo” aquí non referenciado, por exemplo moitas fobias, mais en calquera caso a escolla das 81 composicións semella estar ben xustificada e ningunha delas desmerece á hora de nos facer pensar e reflexionar sobre o medo.

Entre esa vasta semántica figuran o medo á noite, a nocturnidade e as sombras; o medo existencial e a angustia; o medo da perda e da distancia na relación amorosa; o medo á propia morte e á desaparición das persoas próximas e amadas e tamén aquí os medos a doenzas ou enfermidades incurables e irreversibles (con moita presenza nos últimos poemas do alzheimer); os medos infantís, case sempre irracionais e moitas veces con creacións ou visións monstruosas; outros medos inspirados na literatura popular (Santa Compaña en Ramón Cabanillas) e na literatura e na cinematografía (o corvo de Poe en Uxío Novoneyra ou Drácula en Olalla Cociña) e, como, non o medo e o terror da represión política, nomeadamente das vítimas do franquismo, mais tamén ese “terror de auga fría” da persecución que sufriu a canguesa María Soliña pola inquisición católica.

Sexa máis ou menos intensa a sensación medorenta que nos produza a lectura certo é que a proposta de Cáccamo deixou os propios medos atrás e encarou con afouteza o desafío.

Esta entrada foi publicada en Antoloxías, Poesía, Recensións. Garda a ligazón permanente.

Deixa unha resposta