Poemas (IX): A nena morta, de Nâzim Hikmet

(Nâzim Hikmet no cárcere de Çankïrï coa súa parella Pirayé e o tamén escritor Kemal Tahir, 1940)
A bomba atómica e o masacre de Hiroshima están na cerna de moitas creacións artísticas, literarias e musicais. Porén, para min, no cume estaría o poema “A nena morta”, tamén coñecido como “A nena de Hiroshima”, da autoría dun dos meus poetas de cabeceira de toda época e lugar, Nâzim Hikmet, cuxa obra coñecín hai moitos anos, sempre dende traducións ao español. En 1971, aínda que eu este disco coñecino nos primeiros anos oitenta, o grupo folk Aguaviva, que musicou a moitos poetas de altura, publicaba o seu LP “Apocalipsis” no que se pode escoitar unha versión do coñecido poema de Nâzim Hikmet. Velaquí:

Outras versións do poema en inglés da autoría de Paul Robeson ou Pete Seeger nesta ligazón.
Non hai moito tempo dei cunha versión galega, nunha serie de “Poemas pola Paz” de Luísa Márquez, na que me chamou moito a atención o uso de “carambelo” por “caramelo”, que na maioría dos nosos dicionarios son sinónimos aínda que para min “carambelo” sería o concepto referido á conxelación e “caramelo” un doce.
A nena morta
Eu son quen golpea ás súas portas,
todas, todas as portas,
pero vostedes non poden contemplarme,
é imposible ver a unha nena morta!
Fai anos, largos anos
morta en Hiroshima.
Pero sigo tendo sete anos.
As nenas mortas deixan de crecer.
Ao principio inflamáronse os meus cabelos,
as miñas mans e os meus ollos arderon,
despois … convertinme nunha presa de cinzas
que o vento dispersou.
Nada, xa nada lles pido para min.
Non poderían mimarme aínda que quixesen.
Unha nena que ardeu coma se fose papel
non come carambelos.
Eu golpeo e golpeo a cada porta:
Dádeme, dádeme a vosa palabra
de que os nenos non serán nunca asasinados
e comerán carambelos.