Novembro

(Primeira parte dun filme experimental realizado en 1997 por Larry Jordan, con animación do mítico Gustave Doré e a voz do non menos mítico Orson Welles lendo o fermoso poema de Samuel Taylor Coleridge (1772 – 1834) «The Rime of the Ancient Mariner», ao que seguen outros contidos sobre o poeta inglés. E velaquí a ligazón da Parte II, da Parte III, da Parte IV e da Parte V, que recomendo vivamente)
O poeta irlandés Billy Mills publica hoxe no xornal británico The Guardian un interesante artigo sobre a presenza do mes de novembro na poesía, en lingua inglesa por suposto. E salienta o máis breve poema que coñece, da autoría de Samuel Taylor Coleridge. Velaquí as súas palabras:
The shortest, and in many ways the most mysterious, November poem I know is Fragment 8: Thicker than rain-drops on November thorn by Samuel Taylor Coleridge . It reads, in its entirety,
Thicker than rain-drops on November thorn.
Ao fío deste artigo quixen lembrar a escasa presenza deste mes na miña propia poesía e de feito só se nomea no poema M ou XIII do meu Abecedario da desolación (Espiral Maior, 1997), no que se fala do “vento de novembro”.
M
Um dia
sem ouvir
a tua voz
é como descobrir
que o mar
morreu.
David MOURÃO-FERREIRA.
XIII
ando coa voz descalza nos días areeiros
que escorren polos dedos, reinvento no murmurio
que se escoita a liturxia de mares de saliva
que esvaran na pel, sinto como sobe a marea
do livor que conturba cada poro en silencio,
envexo o mar inmenso que desencalla os pasos
que escribín na planicie porque pode bicarte,
o mesmo mar de fóra que arreda os nosos liques
en distinto hemisferio, teño envexa do plancto
porque somos argazo que morre lentamente,
perdo salitre en ollos que se perden no inmenso
sabor dunha amargura tan grande e tan enorme
como aquel horizonte que se deita nos labios
do mar, non digo nada, non posúo palabras
para escribir relatos de náufrago no diario,
agradezo os abrazos e os beixos daquela onda
que cruza inesperada no vento de novembro
pero que sabe a pouco, que destrúe e que nada
máis que augación achega, miro de novo os peixes
escasos que unha rede de nostalxia enreda,
devolvo insatisfeito cada palabra na auga
e como o mariñeiro recoñezo na espera
unha amizade, miro de novo o mar na enchente
desta preamar, sinto como sobe a marea
do livor que conturba cada poro en silencio.