Melancholia, de Lars Von Trier


Descubrín o cinema de Lars Von Trier, como a maioría dos seus seguidores, coa xenial Rompiendo las olas (Breaking the waves, 1996), que debeu proxectarse nese excelente festival que é Cineuropa, se a memoria non me traizoa. Xa logo, quer neste mesmo festival (en versión orixinal subtitulada) quer nas carteleiras comerciais (sempre con dobraxes ao español) seguín todas as súas estreas e podo dicir que nunca me defraudou. Lembro de maneira especial tres das súas últimas películas: Bailar en la oscuridad (Dancer in the dark, 2000), cun recital interpretativo e musical de Björk; Dogville (2003), desta volta coa inesquecible interpretación de Nicole Kidman, e a polémica Anticristo (Antichrist, 2009). Aborrezo as opinións políticas do cineasta dinamarqués, que hai unhas semanas confesaba que Adolf Hitler lle era simpático. Malia sentarme moi mal este exabrupto non puiden resistirme á súa arte e esta fin de semana puidemos ollar a desacougante e poética Melancholia, nas carteleiras comerciais e dobrada ao español (na rede atopei o trailer con lendas en portugués, sabido é que en Portugal todo o cinema se proxecta en versión orixinal). Confeso que a min fíxoseme abondo longa (certo é que dura 136 minutos), nomeadamente a primeira parte que relata a voda da moza bipolar que protagoniza a historia, porén esta vai gañando en intensidade na segunda parte desde e ollada da súa irmá. Déixovos cun parágrafo do meu crítico cinematográfico de cabeceira, Carlos Boyero, en El País.
«La descomposición moral de esa familia y la desolada tristeza de la bipolar son el preludio de un final que va a devorar igualmente a la inocencia y al hastío, a los que buscaban un refugio en el orden sentimental y a los que ya han renunciado. Como en los sueños malos, todo me resulta desasosegante, pegajoso, tenso e irracional en esta película. Me hipnotiza, no sé si para bien o para mal, me empapa esa atmósfera determinista y sombría, hay imágenes con la fuerza, el misterio, la hermosura y el poder evocador de esas pinturas que siempre te remueven. Y puedo entender la desbandada, la incomprensión, el estupor o la irritación de los espectadores que no conecten con esta pesadilla de final tan consecuente como estético. Me ha ocurrido frecuentemente con este creador tan perverso como incuestionable. En Melancolía me siento fascinado y temeroso en la antesala del Apocalipsis. Y respiro al ver la luz de la calle. Pero no olvido lo que me han contado. Porque me he sentido dentro».

Esta entrada foi publicada en Cinema. Garda a ligazón permanente.