O pasado 25 de setembro tivo lugar no peirao coruñés de Oza e a bordo do barco “Primeiro Villar”, patroneado e propiedade do poeta-mariñeiro Xosé Iglesias, o lanzamento da antoloxía trilingüe (galego-castelán-inglés) intitulada Fisterras Atlánticas, Finisterres Atlánticos, Atlantic Finisterres, preparada por José Miguel Alonso Giráldez e Antonio Raúl de Toro Santos e publicada por Medulia Editorial. Na presentación participou unha escolla dos antologados e alén dos dous compiladores, Diana Varela Puñal (directora de Medulia), David Clark, Xurxo Souto, Xosé Iglesias, Manuel Rivas e Rivadulla Corcón.
Pola banda de arca, na parte galega, despois do Limiar, que asinan os dous antologuistas, figura unha escolma de textos dos poetas Marilar Aleixandre, Vicente Araugas, Xulio López Valcárcel, Xavier Seoane, Chus Pato, Francisco Xosé Fernández Naval, Manuel Rivas, Alexandre Nerium, X. H. Rivadulla Corcón, Francisco Souto, Miro Villar, Rafa Vilar, Modesto Fraga, Xosé Manuel Lema, Diana Varela Puñal, Dores Tembrás, Martín Veiga, Lupe Gómez, Luz Pozo Garza, Xosé Iglesias Lamela e senllos textos en prosa de Suso de Toro e Xurxo Souto.
Pola banda de couso, na parte irlandesa veñen os textos de Pearse Hutchinson, Richard Murphy, Thomas Kinsella, Brendan Kennelly, Seamus Heaney, Derek Mahon, Eiléan Ni Chuilleanáin, Bernard O´Donoghue, Theo Dorgan, Mary O´Malley, Séan Lysaght, Lorna Shaugnessy, Paddy Bushe, Alannah Hopkin, Geraldine Mitchell, Keith Payne e a prosa de Michael J. Carroll.
Antonte mesmo finaba o enorme poeta irlandés Derek Mahon, que tamén está traducido na antoloxía Poesía irlandesa contemporánea (Espiral Maior, 1999), ao coidado de Antonio Raúl de Toro Santos e con traducións de David Clark e Emilio Insua González.
Deseguida reproduzo a media ducia de poemas da miña autoría que xenerosamente incluíron os compiladores. Curiosamente, as súas versións castelás difiren bastante, son máis literais, que as que eu mesmo perpetrei para outros proxectos e mesmo optan por algunha solución que considero pouco afortunada como traducir o alcume Mansa por Dócil. Así a todo non traizoan en ningún momento o espírito dos versos orixinais. Das versións ao inglés pouco podo dicir alén de as agradecer novamente.
Poemas do libro GAMELEIROS (Vigo: Xerais, 2002)
DIONI
En cada mariñeiro dorme un ser mitolóxico,
con dous potentes brazos que nas extremidades
se bifurcan en oito tentáculos ventosas,
e cando no horizonte venta a voz do perigo
espertan oito brazos a apegarse na vida.
CHE
No deserto que somos calquera pescador
é home que multiplica peixe e pan para os seus,
en completo silencio reinventa o evanxeo
segundo San Mateo. Nunca haberá cronistas
para daren noticia do cotián milagre.
XIROLO
¿E se a boca da nasa sempre fose un silencio?
¿E se no útero, dentro, non houbese placenta?
¿E se as noites e os días fillasen tempestades?
¿E se nunca amencese nin se vise a ardora?
Meu capitán, o inferno. Meu capitán, o inferno.
CAMA DE PIEDRA
Os listos ollos aguias do mariñeiro nunca
leron libros de Stevenson, Melville, London, Verne,
pero os dedos buliron en páxinas de tinta
onde estaban escritas as marcas do mar, cofres
ocultos que abre a chave do aparello da vida.
QUINÓN
As nubes da incerteza ferintes coma o sol,
sempre sodes Ulises, hai sempre unha Penélope
que agarda con tecidos. E Ítaca está distante
mesmo que fose a penas unha marea de horas,
e Ítaca está distante mesmo que sempre volvas.
MANSA
Lobos de mar é o nome que vos dá quen ignora
a mansedume de ollos e corazón, quen segue
os tópicos da escrita, quen descoñece aínda
que a boia é unha marca non só para aparellos
senón para levardes o umbilical da terra.
(VERSIÓN CASTELÁ DOS TRADUTORES)
DIONI
En cada marinero duerme un ser mitológico,
con dos potentes brazos que en las extremidades
se bifurcan en ocho tentáculos ventosas,
y cuando en el horizonte ventea la voz del peligro
despiertan ocho brazos para apegarse a la vida.
CHE
En el desierto que somos, cualquier pescador
es hombre que multiplica peces y panes para los suyos,
en completo silencio reinventa el evangelio
según San Mateo. Nunca habrá cronistas
para dar noticias del milagro cotidiano.
XIROLO
¿Y si la boca de la nasa siempre fuera un silencio?
¿Y si en el útero, dentro, no hubiera placenta?
¿Y si las noches y los días parieran tempestades?
¿Y si nunca amaneciera ni se viera la fosforescencia?
Mi capitán, el inferno. Mi capitán, el inferno.
CAMA DE PIEDRA
Los astutos ojos de águila del marinero nunca
leyeron libros de Stevenson, Melville, London, Verne,
pero sus dedos fueron ligeros en páginas de tinta
donde estaban escritas las marcas del mar, cofres
ocultos que abre la llave de los aparejos de la vida.
QUINÓN
Las nubes de la incertidumbre hirientes como el sol,
siempre sois Ulises, hay siempre una Penélope
que espera con tejidos. E Ítaca está distante
incluso aunque fuera no más de una marea,
e Ítaca está distante incluso aunque siempre vuelvas.
DÓCIL
Lobos de mar es el nombre que os da quien ignora
la mansedumbre de ojos y corazón, quien sigue
los tópicos de la escritura, quien desconoce que la boya
es una marca no solo para los aparejos
sino para llevar el cordón umbilical desde la tierra.
(NAS IMAXES A VERSIÓN INGLESA DOS TRADUTORES)
