Mañá, xoves 8 de marzo, ás 20.00 h. na libraría Couceiro da compostelá Praza de Cervantes (antiga Praza do Pan) terá lugar a presentación da antoloxía A cidade na poesía galega do século XXI, da que xa falamos nesta bitácora no seu momento. O acto decorrerá coas intervencións do editor literario Gonzalo Vázquez, da profesora Manuela Palacios e da poeta Yolanda Castaño, que han ser introducidos polo director literario da editorial Toxosoutos, o filólogo ourensán David G. Couso.
Na anterior anotación sobre este volume xa foron reproducidos os poemas da miña autoría que fan parte da colectánea e un fragmento do asisado e suxestivo prólogo que escribiu Gonzalo Vázquez, do que agora reproduzo tamén os primeiros parágrafos:
INTRODUCIÓN
Desde sempre, a cidade estimulou a imaxinación dos seus habitantes reais ou imaxinarios, serviu de inspiración para músicos, poetas, pintores… sen os cales estas mesmas cidades quedarían baleiras e perderían parte da súa identidade. A historia da literatura está chea de exemplos de cidades que só existen na imaxinación dos que as soñaron, dos que as construíron con palabras.
A tradición poética do tema da cidade quizais sexa tan antiga como a existencia (e quizais a preexistencia) destas, poesía e cidade. A cidade, que noutras literaturas ten unha fonda tradición poética (os retratos citadinos de Baudelaire na literatura francesa, por exemplo) foi moi marxinal na nosa literatura ata a segunda metade do século XX.
Así, entre a tradición poética da invención da cidade podemos destacar algunhas obras de importancia, como son o poema “London” de William Blake (1793) ou “The prelude” de Wordsworth dos primeiros anos do XIX, cantando a Londres, pero onde atopamos o auténtico consolidador do tema da cidade é en Les fleurs du mal de Baudelaire, como ben afirmou Walter Benjamin nos seus libros París capital del siglo XIX, onde atopa en Baudelaire o flâneur que “irrompe como intérprete privilexiado da cidade, entre o anonimato da multitude e a pulsión da indivualización.”
E velaquí tamén o poema “London” de William Blake, e unha tradución ao castelán de Jordi Doce.
junto a la orilla del censado Támesis,
y en cada rostro que me mira advierto
señales de impotencia, de infortunio.
En cada grito Humano,
en cada chillido Infantil de miedo,
en cada voz, en cada prohibición,
escucho las cadenas forjadas por la mente:
y escucho cómo el grito del Deshollinador
hace palidecer las oscuras Iglesias,
y el dolor del Soldado infortunado
ensangrienta los muros de Palacio.
Pero, al fin, en las calles de medianoche escucho
cómo la maldición de la joven Ramera
deseca el llanto del recién nacido,
y asola la carroza fúnebre de los Novios.
Pingback: As crebas » «Cidades de tinta», recensión da profesora Manuela Palacios á antoloxía A cidade na poesía galega do século XXI, de Gonzalo Vázquez