«Inmenso entre láminas solares», o obituario do poeta António Ramos Rosa escrito por Luís González Tosar

(Premer na imaxe para agrandar o tamaño)
O poeta e presidente do Centro PEN Galicia, Luís González Tosar, publicou o pasado 27 de decembro na edición en papel do xornal La Voz de Galicia un artigo intitulado «Inmenso entre láminas solares», a xeito de obituario do poeta António Ramos Rosa (Faro, 1924 – Lisboa, 2013) e no seu primeiro parágrafo fai mención a este blogue. Velaquí o texto que agradezo ben, así como a mención:
Inmenso entre láminas solares
Intento, enfiando estas liñas, facerme eco da chamada de Miro Villar, grande poeta e atento notario da literatura de noso. El foi quen alertou no seu blog sobre a morte, o pasado luns nun hospital de Lisboa, de António Ramos Rosa, gloria das letras portuguesas. Estou vivo e escrevo sol -un dos seus primeiros libros-  concentra desde o propio título, a inmensidade deste escritor nado en Faro en 1924  -poeta, ensaista e tradutor-  que  partindo dun subxetivismo intimista logrou a esencialidade máis espida; sempre na procura  da liberdade absoluta. Ramos Rosa cuestionabao todo, desafiante e  sensual, ata o propio acto da escrita, porque entendía a natureza como pulsión, ímpeto elemental. Interesouse polas avangardas e foi écrivain engagé cando tiña que selo, contra a dictadura de Salazar -que perseguiu ata pechalos os seus Cadernos do Meio-Día-, afondou na poesía francesa liderando o grupo Árvore e achegou a voz de Paul Eluard á lusofonía, lector infatigable, permaneceu atento a todos os movementos estéticos do S. XX. En toda a súa obra -máis de medio cento de poemarios- a palabra é xusta, exenta de imaxes simbólicas, cunha única ánsia: a do corpo  no mundo. Non hai pasado nin futuro, só os elementos básicos: o vento, o lume, a terra e as augas. “ Soletro velhas palavras generosas/ Flor rapariga amigo menino/ irmao beijo namorada/ mae estrêla música/ Sao as palavras cruzadas do meu sonho/ palavras soterradas na prisao da minha vida…” Contábanos Eusebio Lorenzo, o mellor amigo e lector de Ramos Rosa entre os poetas que, daquela, primeira metade dos 80, sentían fascinación por el e por Helder, que sempre lle repetía nas cartas que cruzaron, que non escribía para lle aprender nada a ninguén, que non tiña camiños definidos, que todo se reduce a unha viaxe cara a unha terra descoñecida, incerta. Así eran tamén os seus debuxos; elementais. Alma xentil, partiu en silencio…