Habemus Papam, de Nanni Moretti


Esta fin de semana cinematográfica completouse con outro dos actores e directores que me apracen, o italiano Nanni Moretti, a quen coñecín coa película Caro diario (1993). E aínda lembro moito o seu traballo actoral en Caos calmo (2008), dirixida por Antonio Luigi Grimaldi, unha historia baseada na novela de Sandro Veronesi, que Galaxia publicou en galego en 2010, traducida por Carlos Acevedo. Nanni Moretti fai un papel secundario de psicoanalista no seu novo filme como director, Habemus Papam, no que salienta a interpretación do veterano actor francés Michel Piccoli. O feito de que Moretti se defina como “ateo e comunista” facíame agardar unha crítica máis dura da xerarquía católica do Vaticano, mais desta volta elaborou unha comedia que rebaixa o ton crítico até o sarcástico, faise risa dos cónclaves do papado mais tampouco hai irreverencia ningunha. A pesar da “amabilidade” da película, seica foi recibida con moitos ataques, sobre todo na conservadora Italia. Dunha entrevista, que se pode ler completa aquí, reproduzo estes parágrafos:
«Quería mezclar comedia y drama en una película, el tono grotesco y el realista. El cónclave de los cardenales es inventado, pero respetamos los rituales y las liturgias de uno real. El Papa escapa del Vaticano y se pasea por la ciudad donde se encuentra en situaciones que no ha experimentado desde hace mucho tiempo. Su vagar por Roma le lleva a Melville y al público hacerse ciertas preguntas. Mientras, el psicoanalista permanece retenido en el Vaticano, donde a pesar de sentirse desorientado al principio, se acaba encontrando a gusto al final.
¿Qué piensa de los ataques que está recibiendo estos días?
No ha habido ataques a la película en sí, solo algunas reacciones que no representan al mundo católico».
A película gustounos, mais non cumpriu coas nosas expectativas. E, alén da interpretación de Michel Piccoli, o mellor foi atopar na banda sonora da película a marabillosa canción “Todo cambia”, do cantor e poeta chileno Julio Numhauser (que fixo parte dos lembrados Quilapayún, quen tamén versionaron este tema), cuxa magnífica letra podemos escoitar como fondo dunhas das escenas finais na extraordinaria voz da inesquecible Mercedes Sosa.

Esta entrada foi publicada en Cinema, Historia, Música. Garda a ligazón permanente.