Gonzalo Vázquez, filólogo que adora a Paul Celan e deseñador de moda que admira a David Delfín

(A fotografía de Gonzalo Vázquez está tirada do dixital prazapública. Premer nas imaxes para agrandar o tamaño)
Coñecín persoalmente ao filólogo Gonzalo Vázquez o 8 de marzo na Libraría Couceiro na presentación da antoloxía A cidade na poesía galega do século XXI, da que foi o seu editor literario, nun acto do que xa falamos nesta bitácora aquí e acolá, por incluír tamén uns poemas da miña autoría. Na presentación tamén interviron a profesora Manuela Palacios e a poeta Yolanda Castaño, introducidos polo director literario da editorial Toxosoutos, o filólogo ourensán David G. Couso. E foi a poeta Yolanda Castaño quen nos descubriu a profesionalidade de Gonzalo Vázquez coma deseñador de moda ao falarnos das súas coleccións e de que esa noite ía vestida cun modelo da súa autoría.
Onte o dixital prazapública publicaba unha entrevista de Marcos Sueiro con Gonzalo Vázquez a conta da pasarela na que presentou a súa nova colección primavera-verán, baixo o título «Ás veces nun deseñador tamén hai un tempo de silencio». Como narra o xornalista, « performance baseada na novela Tiempo de Silencio, de Luís Martín Santos, e escolleu un episodio no que o escritor parodia a intelectualidade europea da época como prólogo visual da súa colección». Tamén salienta as súas afinidades no mundo da moda: «Eu síntome un David Delfín na vontade porque compartimos certa vontade de facer certas cousas pero na estética non temos que coincidir», así como onde atopa a súa inspiración, citando tamén o cinema e a literatura, pois «aliméntase de cineastas como David Lynch, poetas como Celan ou modistos como Alexander McQueen».
O blogue de Gonzalo Vázquez dá conta dos detalles da pasarela para as e os interesados, bitácora que fai parte da súa propia páxina persoal, onde tamén se poden mercar os seus modelos na tenda on line. Confeso que eu, home gris e opaco (coma me definiu unha ex-parella) e que nunca vai á moda, tampouco me atrevería a vestir as cores que propón para esta primavera-verán.
Non sei se será un síntoma de que a Filoloxía Galega ten pouco futuro ou mellor de que os filólogos adoitamos ser especialmente pluridisciplinares e versátiles. Voltando ao filólogo Gonzalo Vázquez (Licenciado en Filoloxía Galega pola Universidade de Vigo, máster en Literatura Comparada pola Universidade de Santiago de Compostela e cun posgrao en ‘Literatura, performance e artes visuais’ na Accademia Albertina della Belle Arti di Torino), lembro máis unha vez un fragmento cos primeiros parágrafos do seu asisado e suxestivo prólogo á antoloxía A cidade na poesía galega do século XXI:
INTRODUCIÓN
Desde sempre, a cidade estimulou a imaxinación dos seus habitantes reais ou imaxinarios, serviu de inspiración para músicos, poetas, pintores… sen os cales estas mesmas cidades quedarían baleiras e perderían parte da súa identidade. A historia da literatura está chea de exemplos de cidades que só existen na imaxinación dos que as soñaron, dos que as construíron con palabras.
A tradición poética do tema da cidade quizais sexa tan antiga como a existencia (e quizais a preexistencia) destas, poesía e cidade. A cidade, que noutras literaturas ten unha fonda tradición poética (os retratos citadinos de Baudelaire na literatura francesa, por exemplo) foi moi marxinal na nosa literatura ata a segunda metade do século XX.
Así, entre a tradición poética da invención da cidade podemos destacar algunhas obras de importancia, como son o poema “London” de William Blake (1793) ou “The prelude” de Wordsworth dos primeiros anos do XIX, cantando a Londres, pero onde atopamos o auténtico consolidador do tema da cidade é en Les fleurs du mal de Baudelaire, como ben afirmou Walter Benjamin nos seus libros París capital del siglo XIX, onde atopa en Baudelaire o flâneur que “irrompe como intérprete privilexiado da cidade, entre o anonimato da multitude e a pulsión da indivualización”.