Enid Blyton e a serie Os cinco nas miñas lecturas da infancia

O diario El Periódico de Catalunya publicou este martes, 5 de xaneiro, un artigo de Elena Hevia intitulado «La corrección política contra Enid Blyton» no que daba conta dunha nova reedición da serie infanto-xuvenil Las aventuras de Los Cinco (Editorial Juventud). Porén, esta nova reedición tería a particularidade de que foron podadas as expresións racistas e sexistas das versións orixinais. E esta decisión editorial estaría a reavivar a polémica de se os libros infantís históricos deben ser adaptados aos novos tempos ou ficaren como foron escritos.
Como confesan dúas autoras entrevistadas no artigo, Flavia Company e Elisenda Roca, tampouco eu (que lin toda a serie na infancia) fun quen de detectar ou de intuír a misoxinia e o racismo que houbese nas súas páxinas. Un parágrafo significativo do devandito artigo sinala:
«El relanzamiento de los 21 títulos de Los Cinco, publicados por Juventud, además de adaptar el lenguaje a los nuevos tiempos también recoge una importante expurgación de términos racistas y/o sexistas que por lo visto proliferaban en la obra de la autora inglesa y en que Gran Bretaña se realizó originalmente hace unos años. Porque en las historias de Blyton, sencillas y claras con el bien y el mal siempre perfectamente delimitados, los chicos siempre protegen a las chicas, ellas se encargan de la cocinay hay muchas posibilidades de que el villano de turno no sea un inglés de pura cepa, y sí muy posiblemente un negro o un gitano, descritos normalmente con términos despectivos. “¿Por qué los extranjeros no son capaces de educar debidamente a sus hijos?” no es una frase pronunciada por Maggie Smith en ‘Downton Abbey’ sino escrita con convencimiento por Blyton. Junto a Los Cinco, Juventud también está volviendo a lanzar la colección Los siete secretos, con divertidas portadas de Toni Ross».
Nos anos setenta foi unha das miñas tías quen me agasallou por reis co primeiro dos títulos e nos anos seguintes sempre lle fun pedindo aos reis (miña nai para o caso) ou noutras celebracións outros exemplares da serie até que se completou a colección de 21 títulos e tamén a miña lectura. E o que mellor lembro sonche os impagables momentos que gocei coas aventuras e algúns pequenos detalles que acrecentaron a miña curiosidade e tamén o meu léxico, como os seus «pasteis de xenxibre», pois eu non sabía nada desta planta nin dos seus usos culinarios. Aínda hoxe, que a atopo nos mercados non lle sei dar uso.
Desde logo, non serei eu partidario de facer lecturas politicamente correctas, senón de facer lecturas orixinais, aínda que logo poidan ser explicadas ou matizadas se for o caso. É moi doado facermos unha opinión crítica, mesmo dura, desde posicionamentos adquiridos como persoas adultas, mais isto invalidaría toda a literatura clásica, abofé, case sempre creada desde valores androcentristas e eurocentristas, de quitado de autores que por algo foron militantes socialistas como Jack London, que despedía as súas cartas “Yours for Revolution” (Voso ou convosco para a Revolución) ou apoiaron sindicatos obreiros como Mark Twain.