As campás de Santo Hadrián de Toba

(Foto tirada do portal www.turismocostadamorte.com)
Contra 1990 rematei de escribir o meu primeiro libro de poemas, un sonetario que intitulei Ausencias pretéritas, cuxa análise fixo tempo despois Carracedo Doval na revista Madrygal. Naquel ano presenteino ao desaparecido premio Esquío e estivo entre a media ducia de finalistas, pois o certame tiña por costume publicar unha semana antes do fallo os títulos das obras que chegaban á derradeira votación. Naquela convocatoria gañou Adeus Norte de Ramiro Fonte e non se outorgou accesit. Porén, para min estar entre os finalistas supuxo unha inxección de alento e envieille o libro ao editor Miguel Anxo Fernán Vello que viña de poñer a andar unha colección de poesía que aínda subsiste nestes tempos de crise, Espiral Maior. Fernán Vello aceptou a publicación e o meu libro fixo o número 5 do seu catálogo, sendo o primeiro autor novel que publicou. Naquel sonetario, con prólogo de Darío Xohán Cabana (o meu amigo e o meu mestre que neses anos compartía o seu saber e a súa amizade comigo en Corcubión), hai un texto onde lembro as campás de Santo Hadrián de Toba entre o erotismo e o insomnio, un tanxer que sempre acompañou a miña infancia e a miña mocidade. O soneto está inspirado tamén no poema de Fernando Pessoa intitulado “Já ouvi doze vezes dar a hora”, verso que eu sitúo como primeiro hendecasílabo do meu texto.
Já ouvi doze vezes dar a hora
no reloxo da igrexa que hai en Toba,
música de badalo que enche a alcoba
e que estará comigo nesta aurora.
Non entendo o porqué desta demora,
de non saber de ti nin unha nova
mais non hai deste cuarto quen me mova
nin quero espreguizar polo de agora.
Prefiro apodrentar de sede e fame,
só desexo e cobizo un apetito:
ter o teu corpo espido a carón miña.
Retornar de contado ao lento exame
escoitando o tremor máis inaudito,
trabexando con forza cada liña.