Adeus emocionado a Isaac Díaz Pardo

(Fonte: Consello da Cultura Galega)
Non principia ben este ano 2012 para a nosa cultura. Hoxe temos que dicirlle adeus ao artista, emprendedor e intelectual galeguista Isaac Díaz Pardo (Santiago de Compostela, 22 de agosto do 1920- A Coruña, 5 de xaneiro do 2012), fillo do artista “paseado” en 1936 Camilo Díaz Baliño, e acontece na mesma xornada que morría a Consellaría de Cultura do noso Goberno para ficar nunha Secretaría Xeral dependente do nefasto e antigalego conselleiro de Educación. Esquezamos esta última nova, unha máis na desfeita da nosa identidade de País, para centrármonos no noso emocionado adeus a Isaac Díaz Pardo, con quen temos falado en ocasións na súa galería Sargadelos da compostelá Rúa Nova ou no seu Instituto Galego de Información, espazos que lle foron “roubados” por manobras empresariais (cría corvos…). Nos próximos días hanse escribir moitas páxinas sobre a súa obra e a súa persoa, mais recomendamos estas dúas análises de urxencia, a primeira é o programa especial do Diario Cultural da Radio Galega, que se emitiu esta tarde, con numerosos testemuños e coa reprodución dunha longa e interesante entrevista que lle fixera a directora do programa, a poeta Ana Romaní. E doutra banda o especial, tamén de urxencia, que elaborou o Consello da Cultura Galega na súa páxina culturagalega.org, que reproduce varios videos e outros materiais. Entre os testemuños quero lembrar unhas palabras do presidente da RAG, Xosé Luís Méndez Ferrín, cando sinala que «Isaac Díaz Pardo foi editor de publicacións que nunca se editarían».
Neste faceta de editor quero testemuñar a miña eterna gratitude e o meu recordo, pois no selo editorial que creou co nome de Edicións do Castro (outra empresa que fixeron desaparecer os corvos) publicouse a miña Tese de Licenciatura. A presenza da miña obra nos catálogos desta desaparecida editorial veñen de atrás e principian coas miñas colaboracións naquela revista denominada Luzes de Galiza, que dirixía Manuel Rivas. Neses anos tamén se publican en Edicións do Castro os libros dos sucesivos certames de narracións curtas “Modesto R. Figueiredo”, que convoca anualmente o Patronato do Pedrón de Ouro. Dous relatos da miña autoría gañaron este certame: Augas de silencio na edición de 1985, que se publicou no volume colectivo Premios Pedrón de Ouro 1985 / 1986 [Sada: Edicións do Castro, 1987. ISBN 84-7492-346-8], e o relato Verbas cruzadas con Amaranta na convocatoria de 1987, que apareceu no volume colectivo Premios Pedrón de Ouro 1987 [Sada: Edicións do Castro, 1988. ISBN 84-7492-412-X]. Malia que na miña obra sobrancea a poesía, sen estes premios e sen a súa publicación no Castro talvez non chegase a desenvolver a miña escrita.
Con todo, a miña maior débeda e tamén gratitude cara a Isaac Díaz Pardo está no feito de publicar na colección Ensaio/Filoloxía a miña Tese de Licenciatura, que dirixiu o profesor Xesús Alonso Montero, A poesía galega de Xervasio Paz Lestón. Edición e estudio [Sada: Do Castro, 1998. ISBN 84-7492-906-7]. Eu ben sei que este volume de 600 páxinas nunca vería a luz se non fose porque Díaz Pardo amosaba especial receptividade a calquera traballo que abordase a obra de autores relacionados coa diáspora ou co exilio republicano. Alén diso, sobre o poeta muxián aínda publiquei nesta editorial a comunicación “Xervasio Paz Lestón (1898-1977), paradigma do compromiso dun poeta emigrante co exilio e cos súa literatura”, recollida en Axeitos, Xosé Luís e Portela Yáñez, Charo eds. (1999). Sesenta anos despois. Os escritores do exilio republicano. Actas do congreso internacional celebrado na Universidade de Santiago de Compostela. Sada: Do Castro, 1998. [ISBN 978-84-7492-931-7].
Obrigado. Moitas grazas polo teu exemplo. E que a lentura da terra desta nosa vella Nación che sexa leve, meu vello editor!