Adeus a Eliseo Subiela, autor do filme poético "El lado oscuro del corazón"


Onte souben do pasamento do cineasta arxentino Eliseo Subiela a través dun chío na conta de twitter do sociólogo e politólogo brasileiro Emir Sader. Que a terra lle sexa leve!
Coñecín o seu cinema coa película El lado oscuro del corazón (1992), que tivo unha segunda parte en 2001, menos interesante na miña opinión. aínda que tamén puiden desfrutar doutros fitas da súa filmografía esencial, recollida tamén neste artigo do diario arxentino La Nación.
Toda a película El lado oscuro del corazón (1992) está chea de poesía, mesmo desde a cita inicial cos versos do poeta galés Dylan Thomas: «La pelota que arrojé / cuando jugaba en el parque / aún no ha tocado el suelo», e como relatan en Infobae: «la obra está basada en la vida de un poeta bohemio llamado Oliverio e interpretado magistralmente por Darío Grandinetti. Si bien la relación con la biografía de Oliverio Girondo es muy cercana (en una escena cumbre, se recita el poema “Espantapájaros”), hay sintonía con la poesía de Mario Benedetti y Juan Gelman. Con profundidad y surrealismo, esta película habla del amor en su más grande expresión».
Un testemuño do pouso que me deixou este filme é a cita explícita do seu título no soneto «Declaración (II)», que se inclúe no Caderno III. Revelacións do meu libro Equinoccio de primavera (Esquío, 1998), en evidente intertextualidade coa obra de Eliseo Subiela. Velaquí:
DECLARACIÓN (II)
Dentro do corazón, no lado escuro,
espertou a amargura feita riso,
renacendo a paixón, primeiro aviso
do rostro máis sereno do futuro,
cando impúbere amor se viu maduro
convertendo en pasado o chal remiso
que abrigaba o pavor. Foi tan preciso
xesto, incondicional, nada inseguro,
tan inconmensurable, tan redondo
que o máis compacto fíxose mol, dondo,
rebentando en partículas salinas.
A nación da alegría, terra allea,
sentiu pousar as mans na branca area,
enchoupadas tamén como as retinas.

Esta entrada foi publicada en Cinema, Poesía. Garda a ligazón permanente.