Tokio blues, de Harumi Murakami

Nada vos hai como a literatura. A película Tokio blues, que se segue con interese malia certas caídas de ritmo, nin de lonxe está á altura do libro de Harumi Murakami, do que tedes aquí unha crítica coa que concordo. Apráceme, como á amiga Inma López Silva ou á cineasta Isabel Coixet, a literatura de Murakami, porén o director do filme, o vietnamita Tran Anh Hung (de quen me encantaran El olor de la papaya verde ou Cyclo, que vin nese magnífico festival que é Cineuropa) desta volta non consegue que nos chegue moita da inmensa emotividade ou de toda a filosofía que transpira no texto narrativo. Entre o mellorciño está que o protagonista anda a ler de continuo, coma na novela, e a banda sonora con temas de grupos pop, como The Beatles ou The Doors. En resume, a película déixase ollar, mais aos neófitos recoméndolles a lectura da novela, que eu lin en castelán na edición de Tusquets, por un agassallo de Rosa nun aniversario. Dun tempo a esta parte, por sorte, a Editorial Galaxia traduciu ao galego (moitas grazas e parabéns) as últimas obras de Haruki Murakami, que eu xa merquei e xa lin e das que unicamente non me interesou moito Do que estou a falar cando falo de correr. As outras, todas, no meu parecer son boas lecturas. Precisamente este verán dei conta, pracenteira, das máis de 900 páxinas de 1Q84.