(Fotografías realizadas con dispositivo móbil. Premer nas imaxes para agrandar o tamaño)
Onte, á tardiña, a compostelá libraría Couceiro acolleu a presentación do libro de poemas Diario de Crosses Green (Kalandraka Editora, col. Tambo, 2016), da autoría do meu caro amigo e poeta noiés Martín Veiga, a quen xa teriamos que chamar Martin O’Veiga porque reside en Irlanda desde hai ben tempo, xa que durante varios anos foi lector de galego na Universidade de Cork, onde aínda hoxe dispensa aulas de lingua española, alén de dirixir o Irish Centre for Galician Studes, que fundara o finado e chorado David Mackenzie.
Neste lanzamento estivo acompañado polo escritor pontevedrés Luís Rei Ñúnez, director da colección Tambo xa desde a súa primeira época no Servizo de Publicacións da Deputación de Pontevedra e nos últimos tempos dentro do selo Kalandraka Editora, quen tivo un emocionado recordo para Agustín Fernández Paz, o mestre que nos deixou onte, alén de salientar varios aspectos da obra e da escrita de Martín Veiga. A crítica literaria Chus Nogueira, a quen escoitamos adoito no Diario Cultural da Radio Galega, explicou máis polo miúdo as características do libro, como o seu sentido heraclitiano ou a súa xénese coma un diario de meditacións ou reflexións, non sen antes lembrar as orixes literarias do poeta noiés e a súa presenza nos sarillos literarios dos primeiros anos noventa, onde eu propio coñecín a Martín Veiga, quen sería o meu afable e leal compañeiro de pupitre nas aulas de Filoloxía para falarmos de poesía cando nos chegaba o fastío producido por algún mediocre profesor, e abofé que moito aprendín de poesía en lingua inglesa coas recomendacións que me achegaba o «anglófilo» poeta noiés, a quen coñecera antes coma poeta, pois Antón Avilés de Taramancos, daquela concelleiro nacionalista en Noia, publicou o seu primeiro caderno poético Tempo van de porcelana (1990), do que fixen unha pequena recensión para o semanario A Nosa Terra.
Finalmente, coa ambientación dunhas fotografías de Cork da segunda metade do século XX, Martín Veiga debullou a xestación do libro con calidez e rematou a súa intervención cunha lectura de varios poemas, entre os que se atopaban os excelentes «Amarelles» ou «Tren mareiro».
Porén, escollín para saudar o libro esta ben fermosa «Elexía no inverno», como botón de mostra deste Diario de Crosses Green, do que se pode ler un adianto aquí, no sitio web de Kalandraka Editora. Velaquí a miña proposta.
Elexía no inverno
Pertenzo a unha atlántica
estirpe
que me acolle lenturenta coma aperta de medusa,
beixo ávido, mariño.
Teño a alma ateigada de salitre
a aboiar sen rumbo
esmacelada, pendular e escura
da Aguieira ata Inchydoney,
dos infindos areais de Dingle ata os cons de Corrubedo,
das furnas de Fonforrón ao peirao de Crosshaven
onde xogan nenos, musicais e luminosos.
En Clonakilty, na badía, ollei as garzas lenes
que xa nunca
han pousar nas xunqueiras do Barbanza.
Nas ribeiras de Cobh achei despoxos
de arroases que esmorecen polos coídos da Arnela,
extraviados cegos.
E non fago pé entre araos apodrecidos,
gaivotas abisais, inmensos farallóns
nos que baten correntes invasivas, ondadas
densas en cantís espidos de panasco.
Chegan aos cais espolios, áncoras sombrizas
arrefecen a Misela. Escoa un lamento
entre rochedos negros,
arfan aves.
Martín Veiga
