Darío Fo recita unha peza inédita escrita por Franca Rame no seu funeral laico


O pasado 27 de marzo, na conmemoración do Día Mundial do Teatro, reproducimos nesta anotación a mensaxe oficial deste ano que foi escrita por Darío Fo, dramaturgo italiano e Premio Nobel de Literatura en 1997. Daquela xa contei que era un autor que é da miña estima desde as afastadas datas de 1989 cando a compañía Talía teatro (Cee), daquela afeccionada ou amadora, puxera en escena Aquí non paga ninguén (Non si paga, non si paga!), na que colaborei nos aspectos técnicos cabo de Víctor, o irmán de Artur Trillo Sendón, co-protagonista como actor na obra e tamén na dirección do espectáculo.
Porén, nese momento, e non o debía esquecer, non comentei que a obra de Darío Fo non tería a mesma dimensión sen a súa compañeira Franca Rame que nos deixou hai poucos días. E a lectura das páxinas culturais do xornal italiano Il Post permitiume atopar o emotivo e extraordinario documento do video da RaiNews24 que reproduzo, no que Darío Fo chora a súa amada e compañeira coa interpretación dun monólogo dela. A gravación, de trece espléndidos minutos, leva o seguinte pé, que non traduzo, porque é doado de entender:
Al funerale laico di Franca Rame, Dario Fo recita un racconto inedito scritto dalla moglie
«Dario Fo, durante i funerali laici di Franca Rame che si sono tenuti al Teatro Strehler di Milano, ha recitato un racconto inedito scritto dalla moglie. “C’è in particolare un lavoro o meglio, un monologo, che Franca ha recitato solo qualche volta quest’anno, e di cui bisogna che io vi parli perchè è fortemente pertinente alla situazione a dir poco drammatica che io sto in questi giorni vivendo con mio figlio e con la mia gente”, ha detto il premio Nobel».
Tamén a páxina web do dramaturgo recolle o video e un agradecemento polas mostras de pesar. E desde anotación tamén vai a nosa. Que a terra che sexa leve, Franca Rame!
Grazie a tutti
Abbiamo ricevuto centinaia di telegrammi, sms, messaggi su blog e Fb… veramente tanti.
E tante sciarpe, vesti e rose rosse, tante canzoni, tante lacrime ma anche tanti sorrisi che ci hanno accompagnato in questi giorni. E’ stato molto emozionante, come tutto nella vita di Franca.
Vogliamo ricordarvi uno a uno, e lo faremo presto. Per ora un grazie enorme, un abbraccio a tutti.
GRAZIE!
Dario, Jacopo, Eleonora, Mattea e Jaele.

Esta entrada foi publicada en Documental, Gravacións, Teatro. Garda a ligazón permanente.