Poemas (LII): «A Queimada», de Lêdo Ivo


A recente desaparición do poeta brasileiro Lêdo Ivo (Maceió, 18 de febreiro de 1924- Sevilla, 23 de decembro de 2012) deixounos feridos. No ano 2010, cando aínda non nacera esta bitácora, fixen parte do xurado cualificador da VIII edición dos Premios “Rosalía de Castro”, organizados polo Centro PEN de Galicia, convidado polo seu presidente (que tamén o era do xurado), o poeta Luís González Tosar.
Como é ben sabido sempre é premiado un autor / unha autora en cada unha das linguas peninsulares e nesa 8ª edición (2010) foron Antonio Gamoneda en castelán, Francesc Parcerisas en catalán, Itxaro Borda en éuscaro e o brasileiro Lêdo Ivo en portugués. Porén a delicada saúde (esa mesma que o levou á morte na cidade andaluza de Sevilla) impediu a súa presenza nos actos de entrega e non o puidemos escoitar nin coñecer en persoa.
A xeito de homenaxe póstuma reproducimos deseguida dous poemas: «A Queimada», pola súa beleza metaliteraria e mordaz ironía, e «Acontecimento do Soneto», porque a un sonetista coma min sempre me acompañou e inspirou pracer a lectura dos seus sonetos que coñezo de vello.
A Queimada
Queime tudo o que puder:
as cartas de amor
as contas telefônicas
o rol de roupas sujas
as escrituras e certidões
as inconfidências dos confrades ressentidos
a confissão interrompida
o poema erótico que ratifica a impotência
e anuncia a arteriosclerose
os recortes antigos e as fotografias amareladas.
Não deixe aos herdeiros esfaimados
nenhuma herança de papel.
Seja como os lobos: more num covil
e só mostre à canalha das ruas os seus dentes afiados.
Viva e morra fechado como um caracol.
Diga sempre não à escória eletrônica.
Destrua os poemas inacabados, os rascunhos,
as variantes e os fragmentos
que provocam o orgasmo tardio dos filólogos e escoliastas.
Não deixe aos catadores do lixo literário nenhuma migalha.
Não confie a ninguém o seu segredo.
A verdade não pode ser dita.
Acontecimento do Soneto
À doce sombra dos cancioneiros
em plena juventude encontro abrigo.
Estou farto do tempo, e não consigo
cantar solenemente os derradeiros
versos de minha vida, que os primeiros
foram cantados já, mas sem o antigo
acento de pureza ou de perigo
de eternos cantos, nunca passageiros.
Sôbolos rios que cantando vão
a lírica imortal do degredado
que, estando em Babilônia, quer Sião,
irei, levando uma mulher comigo,
e serei, mergulhado no passado,
cada vez mais moderno e mais antigo.
Lêdo Ivo

Esta entrada foi publicada en Poesía. Garda a ligazón permanente.