Memoria Literaria (V): Unha lectura de poemas no café Rúa Nova (Compostela, 1998)

Outra volta regresa a esta bitácora ese imprescindible proxecto denominado poesiagalega.org, que xa dixemos é o rótulo identificador dunha base de datos e dun repositorio sobre a poesía no campo cultural galego nos últimos dous séculos, proxecto que dirixe o poeta e profesor Arturo Casas e no que traballa arreo o seu equipo do GAAP (Grupo Alea de Análise Poética).
Xa narramos aquí mesmo como o seu inestimable labor de compilación estase a arrequentar neste últimos tempos cunha serie de gravacións de voces poéticas que proceden do arquivo persoal do meu irmán Rafa Vilar, quen durante un tempo levaba sempre a súa gravadora ás lecturas ou recitados. Era aló polos últimos anos da década dos noventa.
Nesta oportunidade reproducen a gravación dunha lectura o 14 de xullo de 1998.
Alén de se escoitar nesta ligazón, velaquí o arquivo de voz:
mvillar_1998_ruanova
No repositorio poesiagalega.org fanlle esta entrada:
«Gravación realizada no pub Rúa Nova de Santiago de Compostela (rúa Nova, 36) o 14 de xullo de 1998. Recital organizado por Letras de Cal e presentado por Eduardo Estévez. Interviron tamén Carlos Negro e Marta Dacosta».
Tipo de son: Audio creación
Formato: mp3
Fonte: Rafa Villar
Dixitalización de audio: Reverso CCL
Na miña intervención fago unha lectura comentada de nove sonetos do libro Equinoccio de primavera (Esquío, 1998), que viña de ser publicado naquela altura, aos que precedeu unha versión dun coñecido poema da poeta polaca Wislawa Szymborska, premio Nobel de Literatura en 1996.
De todos eles reproduzo aquí o soneto que bebeu duns versos de Maria-Mercè Marçal, que decidín ler porque a poeta catalá finara uns días antes. Velaquí:
DECLARACIÓN (I)
T’estimo: sóc la pluja que amara l’enderroc
MARIA-MERCÈ MARÇAL
Coma un hendecasílabo dos que escribiu Olavo
Bilac, de ritmo grácil e de amorosa man,
no teu recordo xorden os versos de sedán.
Ámote: son o acorde que se eleva do cravo.
Coma a luz de cor branca que esperta todo o cabo
desde os faros fisterra, vilán ou touriñán,
no teu leito alborecen os ollos de mañán.
Ámote: son a xerfa que encanece o mar bravo.
Coma a hedra perenne que sobe o muro antigo,
no teu corpo enraízan o polgar e o maimiño.
Ámote: son o lazo que abraza o envurullo.
Como o líquido fértil que molla o gran de trigo,
no teu rostro descenden o bico e o aloumiño.
Ámote: son a chuvia que embebe o cascabullo.