O orgullo dos percebes arrincados da pedra

(«Salvador». Fotografía de Manuel Álvarez. Premer na imaxe para agrandar o tamaño)
Nesta bitácora arrecende sempre a salitre. Se callar algúns de vós na cea de fin de ano degustaredes percebes arrincados da pedra (non serei eu, que lle teño máis querencia ás navallas ou aos longueiróns, “linqueiróns” no dialecto fisterrán). E se callar eses percebes foron colleitados polo poeta e mariñeiro Paco Souto, que logo de varios oficios, está vivir en Malpica de Bergantiños e a traballar moito en tarefas do mar, coma a dura e fascinante do percebeiro. Seu é ese fermosísimo poema intitulado “A percebeira é unha illa”, do que xa falamos moito e ben aquí mesmiño.
Tamén eu cantei o labor dos percebeiros. Foi nese proxecto común, no que escribín poemas ad hoc para as fotografías de Manuel Álvarez, un guardés que traballa na sé central da ACNUR en Xenebra. Desa colaboración e dese diálogo que mantivemos durante moitos meses, á volta de correspondecia de imaxes e de versos, naceu o libro Gameleiros. Entre os retratos de Manuel Álvarez figura o percebeiro «Salvador», que me inspirou este poema.
“SALVADOR”
O orgullo dos percebes arrincados da pedra,
mineral de arxentita que nos cega co brillo,
empequenece o risco da máis difícil veta.
Corpo neopreno e brazos cordas leron perigos
no andante movemento rápido da rasqueta.