Poemas (XXIII): «Hermenéutica das crebas», de Manuel Forcadela

Alén dos seus libros, o poeta Manuel Forcadela mantén na rede unha bitácora literaria chamada O ximnasio de Academo, na que vai publicando toda unha colección de artefactos fotográficos e poéticos, pois mesturan as imaxes e os versos. De cando en vez visito, con pracer lector, a súa bitácora e nunha das últimas estadías dei con este magnífico poema intitulado «Hermenéutica das crebas» (publicado o 15/XII/2011), que como é obvio non me resisto a reproducir aquí:
O mar fabrica ás veces estraños lenzos grises,
materias impregnadas de azul e de salitre,
cristais con mil azougues por dentro esparexidos
igual que se vertesen as bágoas dun acuario.
O mar como unha longa paisaxe expresionista,
o mar que alguén tirou dun bote de pintura.
Mestura vinte litros de azul e dez de gris.
Remexe ben, proxéctaos no fondo da parede
e para a contemplar os barcos que alí xorden.
De onde saen os barcos?
De ti ou da parede?
O mar difunde un día os restos dun naufraxio
e ves boiar as caixas, materias transportadas,
obxectos infrecuentes, sinais de que o mar vive
e sofre tamén cólicos e sente unha saudade
e leva dentro hortensias e barcos pequeniños
e plásticos e cadros.
O mar como unha alfombra moi sucia, pegañenta.
O mar como concepto.