Poemas (XVI): A tempestade, de Gonzalo López Abente

(The Storm [A Tormenta], c.1840-45, de Joseph Mallord William Turner. Localización: National Museum And Gallery Of Wales, Cardiff. Premer na imaxe para agrandar)
Malia tratarse dun único poema (case narrativo), as cen composicións de Bretemada de Gonzalo López Abente poden ser olladas como textos individuais. Aquí xa ofrecemos unha mostra do seu estro neste libro inédito e agora engadimos outro magnífico texto.
A TEMPESTADE
Era valente a barca
e arriscado o patrón que a dirixía.
De côr tornando iba o cristal do mar
baixo as nubes loitosas que engulían
as raiolas do sol.
O vento viña
erguendo e baticando a branca escuma.
Fixo a centela unha fulxente liña
na entrana pavorosa da tormenta,
e cal selvaxe fera montesía
remexeuse bruando o mar salgado;
a branca vela salaióu dôrida,
o mastro rechinóu,
fundínose nas augas as cruxías,
as cordas do aparello refungaron
e, como un galgo ceibo na campía,
a miña barca entoleirada corre
e entre as vagas do mar leda rebrinca.
Nas mestas sombras o timón amostra
â inqueda barca unha iñorada vía;
que o corazón amante unha esperanza
no loxano adiviña.
A rexa tempestade, o vento fero
e o mar que se retorce e ruxe de ira
non son capaces de torcer a senda
que sigue a barca miña.
É forte o corazón, o brazo é forte
i-o amor mais forte ainda.
Corre ben, negra barca, que o meu faro
como unha estrela brila!
Meu amor, meu amor,
cara ti vou axiña!
De súpeto un abismo negro e fondo
abriu a sua boca baixo a quilla;
a barca deu un brinco no baldeiro
e caiéu mal ferida.
Queixóuse a cravazón, a vela foise
c’o mastro que a sostiña,
e entre un estrondo pavoroso vense
unha fervenza escumaxante enriba.
Como frecha que sai de arco tirante
sobín no cume da ola remexida,
i-envolto na brancura da fervenza
partín en busca da esperanza miña.
Ánimo corazón, que perto o faro
do meu amor rebrila.