Na Ínsua dos Poetas e dos Artistas

 
Monumento a Díaz Castro. (Foto: Marcos Atrio, La Región)
Hai dúas semanas abrasamos baixo o sol nas terras ourensás de Trasalba e quen o ía dicir desta volta a non moitos quilómetros e en plena data da canícula era a chuvia a nosa pertinaz compañeira. Onte, sábado 9 de xullo, estivemos na III Festa da Palabra na Ínsua dos Poetas, na localidade carballiñesa de Esgueva-Madarnás, nun espazo natural (duns cen ferrados) creado polo poeta Luís González Tosar, presidente do Pen Clube de Galicia. Este ano os actos foron programados en homenaxe ao poeta Xosé María Díaz Castro, na lembranza do 50 aniversario da publicación da súa obra Nimbos. A xornada literaria principiou coa inauguración dunha escultura deseñada por Xosé Cid baixo a denominación ‘Nimbos de luz’ (esa visión fálica que reproduzo). Un breve concerto da banda de música d’O Carballiño precedeu a entrega dos galardóns ‘Setestrelo 2011‘ a Avelino Muleiro, Arturo González Gil, Arximiro Marnotes Rodríguez, Manuel Gallego Jorreto, Antón Lamazares, Xesús Alonso Montero e ao extinto xornal Galicia Hoxe. Unha lembranza de Díaz Castro a cargo do profesor Luciano Rodríguez, deu paso a unha lectura de poemas que iniciei eu propio, seguido de Fina Casalderrey (si, aínda que pareza estraño Fina leu dous pequenos poemas da súa autoría), Luís González Tosar, Víctor Campio Pereira e Salvador García-Bodaño. No palco había ben máis autoridades políticas que non vou citar do que poetas e todas elas do partido conservador que nos goberna ou iso creo, que nestes tempos non sei se serán boas compañías. En fin, aló tiña que estar porque un dos homenaxeados era o profesor Alonso Montero, director da miña Tese de Doutoramento A poesía galega de Antón Zapata García. Edición e estudo e porque Luís G. Tosar (o Che) quixo que eu lera na homenaxe ao autor do poema “Penélope” este meu que figura no libro As crebas.
Non te chames Penélope
No soy Ulises. No conocí
Ítaca.
«Última entrevista», Inmovilidad de los barcos (1997), CRISTINA PERI ROSSI
Non te chames Penélope, non agardes a cita coas crónicas viaxeiras na Ítaca na que habitas, fermosa no solpor.
O fillo de Laertes só pode ser ledicia no corazón do pai, contentamento louco nos ladros do seu can, alegría de viño nas mans de amigos vellos que tecen e destecen as fábulas mariñas.
Non te chames Penélope, non agardes o barco que leva nas adegas outra inmobilidade, escoitar o relato do fillo de Laertes, as únicas puntadas que importan e trascenden, pois ningún dos teus fíos foi canto para Homero na épica da Odisea, que debeu ser a Espera da épica do sudario tecido e destecido.

Esta entrada foi publicada en Poesía. Garda a ligazón permanente.